Nie do wiary

Polska staje się dla mnie niczym strefa zero, jakąś krainą półcienia, półmroku, coraz większą tajemnicą… Nie ukrywam, że boję się, gdy słucham, patrzę i myślę o tym, co słyszę i widzę, bo to dobrze nie wróży.

Niedawno na Facebooku przeczytałem to: „Ojciec Dyrektor Dr Tadeusz Rydzyk to dziecko matki Bożej, urodzone 3 Maja. Czy coś Ci to mówi?” To było w formie jakiegoś plakatu. Zapisałem to sobie, a potem dopisałem na gorąco, co myślę – na pewno mi to mówi, że pisał to półgłówek! poza tym dopytałem – Ciekawe co na to Matka Boża?

Jarosław Kaczyński w Pułtusku na pikniku patriotycznym wykrzyczał: „Kto podnosi rękę na Kościół, podnosi rękę na Polskę? – znów zanotowałem i odłożyłem na bok. Musiałem pomyśleć, o jakiej on Polsce mówi? O mojej Polsce mówi? A może o swojej? Bo dla mnie Polska i Kościół to dwie odrębne sprawy. Nie przypominam też sobie, żeby mój Mistrz z Nazaretu kazał mi karku nadstawiać za jakąś ziemską ojczyznę – za tę dzisiejszą ojczyznę, w połowie ogłupiałą – bo jak można inaczej traktować autora słów o znanym ojcu dyrektorze, jeśli nie jak skończonego durnia? Jak można traktować JK – niemalże równego mi wzrostem (w górę czy w dół, nie powiem, ci co mnie znają, wiedzą) – który mój Kościół k., zanurzył po same uszy w bagnie polityki?

A potem przez całą Polskę przelał się istny potop obrońców Kościoła, wiernych polityków – nie szczędzili przy tym najgorszych przeciwnikom, a z aż im kapało nauczanie Kościoła. Na JP II powoływano się często, na papieża Franciszka i na kogo nie – żeby tylko dokopać politycznym rywalom, żeby kolejne punkty urwać do sondażu.

I muszę się tutaj przyznać, że nie rozumiem za bardzo, o co w tym wszystkim chodzi i w imię czego to wszystko.

Ktoś może mi powiedzieć – Głupiś! – o władzę idzie! – Wcale się nie obrażę – mam poczucie humoru i do siebie mam dystans – ale jeśli o władzę, to czy koniecznie trzeba stać się pustakiem, żeby w ten sposób zabiegać o poparcie tłumu? Tam siedzą przecież ludzie co nieco wyuczeni – jak oni sobie radzą z takim roztrojeniem – co innego mówić, co innego robić, a jeszcze pewnie zupełnie co innego myśleć.

Po co ludzi wciągać w taką abstrakcję walki? - w taką grę podziałów? To przecież szybko nie minie. Zmienią się rządzący, a podziały zostaną, bo pamięci ludzkiej nie wyczyścisz deletem. 

I dziwię się bardzo, a bardzo, że Kościół też gra w tę grę – od hierarchów począwszy, a na wikarych skończywszy – praktycznie w każdej parafii znajdzie się kapłan walczący, niczym przed laty kapłani z Ameryki Łacińskiej od teologii wyzwolenia.

Brakuje mi uśmiechu, gdy na to wszystko patrzę i myślę z wielka dumną, że Polacy potrafią naprawdę dużo znieść! Tylko ciekawe – jak długo? 

A co do tego napisu o ojcu dyrektorze - my się dziwimy Rosjanom, że kochają Putina - Putni to gość przy ojcu - zakonniku ubogim - któremu raczej modlitwa przystoi - nie kult jednostki! 

A co do JK naszego, eeee, nie chce mi się już!