Siedem snów

Skąd wzięło się to, żeby przywołać w ten sobotni dzień poezję Brata Antoniego od Krzyża?

Nie wiem.

Z pewnością to efekt tego, że kiedyś tam wiersze te przeczytałem i zanotowałem.

Dlaczego to zrobiłem?

Znów daremnie dociekać!

Czy wszystko, co w życiu robimy, musi mieć wytłumaczenie? Czasami jest tak, że im więcej tajemnic i niewyjaśnionych działań, tym bardziej nasze działanie wydaje się sensowne.

Całkiem niezłe mieszanie – to, co niewyjaśnione i tajemnicze ma być pełne sensu?

A czemu nie?

Zapraszam do lektury Siedmiu snów Antoniego Helwelta, czyli Brata Antoniego od Krzyża.

1.

może nie powinienem o tym mówić

lecz jeśli to światłość

już słońce nie wstanie

‑ ‑ ‑ ‑ ‑ ‑

Boże

2.

trzy dni

zaczekaj jakiś czas

aż zmięknie ziemia

martwe ziarno zakiełkuje

wstaną młode pędy jak mocne gromy

i rozsupłają serce

– a może jeszcze ten rok Panie

może jak z oliwką

 3.

Ojcze mój

rozchmurz już cedry i oliwki

nad zagniewanym czołem

uśmiechnij się –

i nie bądź już smutny

Ojcze

już idę

4.

wiarę daj

co Chrystusa

zdjętego z krzyża na kolanach trzymać będzie

jak matka trzyma

swoje śpiące dziecko

– trzy dni całe

          5.

spowiedź

to tylko w niebie wielkie poruszenie

wszyscy wstają z miejsc

zróbcie miejsce przy stole – anioł szambelan woła

otwórzcie drzwi

– idzie najmłodszy syn Boga

6.

z daleka przychodzisz Boże

z najodleglejszych krain mojej duszy

– nigdy tam jeszcze nie byłem

7.

jedno imię

i ściany piekła

budowane we mnie runęły w niepamięć

na jedno Imię

nie widzę już

i nie słyszę

dla jednego Imienia

zakręcę się

w stronę przeciwną do kierunku światła 

A zdjęcia? To jeszcze fotki mieszkańców mojego jeszcze Ustronia. Żaba, której poezja nie jest potrzebna do bycia Żabą. Mrówki zapracowane w swojej codzienności, że nic poza tym potrafi ich nie obchodzić.

Kto jest zatem szczęśliwszy – ja, Żaba czy Mrówki?