Orzeł wylądował

Orzeł wylądował i można śmiało powiedzieć, że od wczoraj w Anglii jest więcej Polski o dwóch rodaków znad Wisły, co nad Tamizę przybyli.

Nocą, po dniu pełnym wrażeń, wylukałem tu lisa, co ludźmi najwidoczniej postanowił żyć. Należy do tych mądrych i pewnie dlatego tylko późną nocą wychodzi na żer.

Nie wzbijam się też tu zbytnio, bo po angielskim niebie praktycznie co minut kilka latają ptaki z metalu. Zderzenie z takim ptakiem nie jest koniecznie przyjemne, dlatego wolę skrzydełka swoje orle schować i po ziemi podreptać. Tak będzie i bezpieczniej, no i tak niepolsko, bo rozsądnie. Pochodzę, popatrzę sobie, a polatać zdążę w innych okolicznościach, pewnych i sprzyjających.

I żeby nikt mi nie pieprzył, że polskie orły będące na emigracji ciągle się rozpychają i nawet rozbijają się na obcym niebie.

A fakt o mnie jest taki, że jestem rasowy wieśniak i pobyt w miejskim piekiełku, to dla mnie udręka, wiezienie, dyby, kajdany, więzy i wszystko w tym temacie. Ja lubię śpiewać z ptakami z ptakami, ścigać się z wiatrem w polu, spalać spojrzenie w ognisku, rozmawiać nocą z cieniami i mieć tę przestrzeń wokół, przestrzeń nieskrępowaną.

Ktoś z wiarą jak ziarnko gorczycy powie – Wyobraź to sobie!

Odpowiem – Nie chcę, dopóki jeszcze znam takie właśnie miejsca na ziemi; dopóki znam takie miejsca, gdzie taka wolność istnieje naprawdę, nie na niby albo tylko na pokaz.

Jak na początku się rzekło – Orzeł wylądował. Pobuja się  dni kilka po londyńskich ulicach, pokaże co nieco orlątku, które był zabrał ze sobą, a później wróci na wieś z nastroszonymi piórami, bo przecież był w Londynie, a to zobowiązuje!

Bywajcie Orły – Sokoły! Nie takie, jak ja – skrepowane! Niech Wam wiatrów nie zbraknie i dalej – w górę, przed siebie!

To nawet dzisiaj, jeśli czasu i sił mi starczy, a myślę, że tak…