"Dług milczenia", czyli wierszy c.d.

Życiorys

Wszystko zdarzyło się przecież –

krople potu i ciała splecione,

i dwie dusze jak jedno życie –

to taki dobry początek...

A potem słońce i chmury,

łąki i pustynie...

za dużo łzawych pożegnań

i nazbyt rzadkie powroty,

samotność w pyle ziemi,

tuż po nieszczerej modlitwie

przerażające milczenie –

to także przecież coś znaczy...

I wreszcie nikły cień sensu,

garstka szarego popiołu

na drogę usłaną wiarą –

to chyba znaczy najwięcej...

Chwila rozpaczy

Dlaczego

nie spełniły się sny

i wypaliły marzenia…?

Zadaje przed lustrem pytania

pusty –  niemy

drogowskaz...

Odrobina szczerości

Chwile niemej rozpaczy,

moje wiersze kalekie

nie wskażą pewnie drogi

na przeciwległy brzeg.

Nie są też tamtą glebą

z ukrytą w głębi perłą

ani nie będą pewnie

Niebem szczerego zachwytu.

Ja tylko tak szukam, wędruję

i można przyłączyć się do mnie,

choć już o świcie wiadomo,

że przyjdzie się rozstać

przed zmrokiem.

Lekcja życia I

                               Alanowi

Codziennie mnie uczysz

dotykać przedmiotów,

objaśniasz ich życie,

cichą służbę światu...

tłumaczysz,

co robić,

aby poczuć rozkosz

i odnaleźć radość

w powszednich

czynnościach...

Staram się pilnie słuchać

i nawet już umiem uśmiechem

witać znajome twarze,

nazywać proste gesty,

dostrzegać ważne niuanse...

Na nowo tak budujesz

mój świat

zbyt dobrze mi znany,

na nowo mi tak odkrywasz

ten mój świat

zapomniany.

Wiesz dużo więcej ode mnie

i chciałem na dobre zamilknąć,

ale to do mnie należy

nauczyć syna życia.

Lekcja życia II

Wyjechałeś

i wszystkie zabawki zamilkły.

Jak zwykle w takich chwilach

patrzą na mnie swym smutnym,

martwym spojrzeniem,

a ja nie posiadam mocy...

uciekam więc w ciemność

i ćwiczę...

Zabawki wciąż pytają

tym smutnym,

martwym spojrzeniem:

Dokąd tym razem odszedłeś

i kiedy wreszcie powrócisz?

Wymyślam więc poetycko,

że jesteś za morzem powietrza

i kłamię bez rumieńców,

że wrócisz tu niebawem.

To jednak nie wystarcza,

nie rozumieją rozstania

z twoimi słabymi palcami,

które wciąż czynią cuda –

samochody bez kół pędzą w dal,

a słoń z naderwanym uchem

uśmiecha się twoim uśmiechem.

Od kilku dni mnie tak męczą,

aż w końcu postanowiłem

napisać list w ich imieniu

i wszystko dokładnie wyłożyć,

ale zerknąłem ukradkiem

na smutnie milczące zabawki

i sam bezwiednie zamilkłem –

razem czekamy na oddech...

Niewysłany list z bliska

                               Z. Herbertowi

Nocą jest zawsze za dużo ciszy

i zgiełku dziennych wspomnień,

zbyt wiele jest cudzych słów,

kiedy zasypiam nad wierszem

wrastającym w oczy...

Serca wtedy nie chwytam –

niech leci,

upada w milczenie,

niech rodzi poezję krwi

zagubionych – szalonych,

powraca w słowach i Słowie

gasi pożary namiętne,

i rani obosiecznie ...

Nie rozumiem rozpaczy!

Nie pojmuję zachwytu!

A cóż dopiero miłość!

Porzucam zatem złudzenia

i jakież wyraźne obrazy:

groby najbliższych jak szczyty,

słychać oddech kamienia –

krzyk ciszy w pustce oddania...

I niech tam dni odlatują,

jak chyże jaskółki za morza,

nie wiem tylko czy dotrą

do ciepłych, spokojnych krajów...

Gdybyś tam kiedyś zabłądził,

koniecznie musisz napisać

i, proszę, nie zapominaj,

że liście spadają jesienią…

C.d.n....