Manowce słów i milczenia

Prezentowane przeze mnie utwory poetyckie i nie tylko… zebrałem w jeden tomik i zatytułowałem Manowce słów i milczenia, a następnie podzieliłem tematycznie na: Dług milczenia, Krzyk kamienia, Bez czasu i przestrzeni, Bezdroża uczuć, Bardziej niż moje.

Taki układ wydał mi się najbardziej sensowny, gdyż utwory te powstawały na przestrzeni ponad dwudziestu lat.

Forma poetycka była mi zawsze bliska jako sposób wyrażania uczuć i myśli. Mam przy tym nadzieję, że jeszcze będę miał szczęście do niej wracać.

Tomem Manowce słów i milczenia chciałbym jednak zamknąć pewien okres mojego życia w tej materii. Czynię to teraz, kiedy udostępniam swoje utwory gronu odbiorców.

Nie chcę przy tym, aby były przyjemną lekturą! Nie dbam o to czy będą się one podobały! Jeśli natomiast będą dla kogokolwiek przyczynkiem do chwili zadumy i przemyśleń, to będę spał spokojnie!
Dług milczenia I

Rodzinny pejzaż

                               Kurpiom

Tutaj ludzie

nie miewają wielkich snów,

nie znają herosów

ani nimf,

a Boga

kontemplują

i komplementują

pracą.

Starzy wciąż powtarzają,

jakby się bali zapomnieć:

Bez pracy

żyć nie umiemy,

bez Boga

umrzemy...

Pracują i modlą się,

modlą się i pracują,

a kiedy złamią ich lata,

z latami złamie ich praca,

wiszą na drzewie życia

jak opuszczone gniazda.

Młodzi czasami marzą

o słodkim puszystym świecie

z małego złudnego ekranu

i potem cicho płaczą,

poduszce składając w ofierze

rzadkie chwile słabości...

Chleb od zająca

                               Tacie

Ojciec pół życia

pracował w lesie!

Wstawał nocą,

nie miał czasu śnić,

wkładał do torby dary:

czerstwy chleb ze słoniną,

butelkę zbożowej kawy

i cicho wychodził się modlić

wiatrem, słońcem i głodem...

modlił się prostym słowem

i tylko Bóg wie

czym jeszcze...

Pół życia tak wędrował

ze swoją modlitwą na wargach,

po zmroku zaś wracał do źródła,

przemieniał się w czarodzieja –

wyciągał z torby dar lasu,

wyciągał chleb od zająca,

okruchy czerstwego chleba ...

i opowiadał nam długo,

jak zając piekł chleb pod miedzą...

wreszcie – jak nam go oddał.

Jedliśmy ten chleb ze smakiem,

śmialiśmy się głośno do ojca,

a on drżącą ręką dźwigał

łyżkę zupy

i milczał.

Wciąż czuję smak tego chleba

i słyszę tamto milczenie,

stwarzało niebiosom przestrzeń,

co siłę mi daje o świcie,

a nocą powracać każe

z brzemieniem cichego daru…

Trudno być czarodziejem!

Olśnienie

Zaprosiły mnie świerszcze

na wieczorny koncert

i żłobiły muzyką

w mroku świetlne strugi.

Siadłem z tyłu cichutko,

zastygłem jak kamień

w serce nocy wsłuchany,

w melodię letnich marzeń.

Potem długo myślałem,

w jakie czułe słowa

zakląć taką muzykę,

żeby nie żałować...

Cień poety wędrowca

szepnął mi do ucha:

Nie kaleczże słowem
uniesienia Ducha!