Nie pękać!

Mam w d-pie „Polskie zadupie”! nie będę tego ciągnął. To i tak nic nie zmieni. Poza tym zaniedbuję się na blogu i w pisaniu w ogóle. Zresztą, w cholerę, co tam to polskie zadupie i moje zaniedbywanie przy tym, że katedra Norte Damme płonie!!! Ano płonie – wszystko, co uważamy teraz za coś świętego z jakiegoś tam powodu czy punktu widzenia (tu przecież swoiste sacrum architektury sakralnej!) – wszystko kiedyś albo spłonie, albo w cholerę w gruzy się rozwali. Za tysiąc, dwa tysiące max lat nikt już o takiej katedrze mówić wcale nie będzie i o wielu innych nie będzie też mowy. Co najwyżej niektórzy będą ślęczeć nad ilustracjami jakimiś albo odgrzebywać ruiny, jak dzisiaj fanatycy odkrywają Mykeny.

Norte Dame płonie, a prezydent mój fajny napisał, że to katastrofa dla światowej... Aż pozwolę sobie zacytować klasyka: W marcu Saint-Sulpice, dziś Katedra Notre Dame. Tragedia dla ludzi wierzących, katastrofa dla światowej kultury i sztuki. Przejmujące chyba dla wszystkich...

A teraz napiszę ja, że katastrofą jest, gdy prawnik na urzędzie bierze się za komentowanie pożaru jakiegokolwiek. Katastrofa, to katastrofa, a pożar, to pożar. Nie każdy zaraz pożar musi być katastrofą. I jaka tam znowu tragedia dla ludzi wierzących? Ten mój prezydent to wierzy czy nie wierzy? Ale chyba wierzy, skoro ojciec znany w telewizji swojej go gości, a ojciec ten – wiadomo – niewiernych nie gości. Tak sobie pomyślałem – Nie pękaj, prezydencie, jak Francuzi zechcą, katedrę odbudują. Może w polskich kościołach taca na to będzie i roboty pójdą szybciej, niż nam się zdaje. A pożar? Jak pożar! Dwa dni temu – jakoś – słyszałem syrenę strażacką, a później się dowiedziałem, że coś się tam paliło na niedalekich ogródkach działkowych. To też był pożar i dla kogoś tragedia. Może nawet ktoś sobie wtedy pomyślał - katastrofa. Ale tylko pomyślał, a nie zaraz publicznie! 

Wolałbym, żeby prezydent Polski bardziej przejął się zadymą w polskiej oświacie, niż rozczulał się publicznie nad jakimś płonącym budynkiem, w dodatku w Paryżu. Co to by się działo, gdyby Akropol runął!? Chociaż i bez tego niewiele z niego zostało! Doceniam dobra kultury, ale bez przesadyzmu – nie będę się rozczulał nad kupą kamieni!

Mam też gdzieś „Życie w kłamstwie” – nie będę tego ciągnął.

Jasne, że tylko tytułu, bo w moim życiu różnie. Nie brakuje takich, co wciąż mi przypominają, żem załgany drań – i wiele w tym racji, wiele! Nie umiem jeszcze na czysto, bez udawania czasem przeżyć nawet dnia, ale staram się, staram.

Nie nam – gierojom! – pękać, z powodu jakiegoś pożaru, w dodatku tak odległego, pilnujmy swojego podwórka.

Aż mi się fajnie zrobiło, gdym wrócił tu na chwilę!

Pozdrowienia Wam wszystkim – Tym daleko i blisko!

A! – Przypominam o zrzutce!!! - Tu obok, po prawej!