Po prostu...

Niełatwo dziś, w natłoku myśli i informacyjnym szumie, wyrażać siebie w sposób prosty – bez dygresji czy modnych makaronizmów. Wciąż szukam oszczędności w słowie pisanym i mówionym. Nie jest to wcale proste, zważywszy fakt, iż moje lata szkolne i dorosłe życie upływały w czasach mowy trawy, wielomówstwa i pustosłowia, co zresztą ma miejsce i dzisiaj.

Pisać prosto, zrozumiale, bez zbędnych odniesień – oto mój cel jeszcze daleki. Zbędne są językowe błyskotki  odnośników czy  cytatów w prostym i jasnym pisaniu, choć bez wątpienia świadczą o elokwencji – jakże dzisiaj mile widzianej – i oczytaniu – pożądanym, ale strasznie niemodnym, jak zresztą samo czytanie. Człowiekowi mądremu powinny wystarczyć słowa proste, aby w pełni wyrazić siebie i to, co chce przekazać.

Tak właśnie – po prostu – powinno być w mowie i piśmie, a nawet w życiu każdego całym, że prosto i jasno mówimy, co myślimy i robimy, co mówimy.

Na własnej skórze doświadczam starej jak historia człowieka zasady, że nie ma tego, o czym w danej chwili nie myślimy, że to człowiek właśnie w swoim umyśle tworzy własne piekło i niebo, wolność i niewolę, szczęście i rozpacz. Oczywiście, że to skrajnie subiektywne podejście i rozumienie siebie w świecie, ale dzisiaj jedynie sensowne i dające jednostce szanse przetrwania w dżungli życia, w której – znów – rolę ofiary i drapieżnika odgrywa człowiek.

Mądrzy mówią, sklasyfikowali takie „niemyślenie” jako wyparcie – nie myślimy o czymś, o czym chcemy zapomnieć, co sprawia nam przykrość, z czym nie możemy sie pogodzić, czego się boimy… Jak w każdej nauce, tak i tutaj widać pewien schemat, pod który nie da się „podpiąć” każdej ludzkiej jednostki. Po co nam bowiem myśleć o tym, co też wczoraj Ronaldo nawyczyniał z kobitkami albo co w ostania niedzielę Franciszek mówił Rzymowi i Światu (Urbi et Orbi)? Można, owszem, o tym myśleć, ale tylko wtedy, gdy dotyczy nas samych i jeśli może mieć wpływa na nasze tu i teraz…

Zacząłem snuć i przelewać na papier powyższe rozważania wczoraj. Zauważyłem bowiem u siebie – trzeba ze sobą rozmawiać, słuchać siebie, mówić do siebie, patrzeć na siebie… - o ile prostsze staje się moje życie, gdy skupiam się tylko na załatwianiu własnych spraw i rozwiązywaniu sowich problemów, gdy świat zewnętrzny – często abstrakcyjny, daleki, wciskany mi do głowy przez media – nie dotyczy mnie zupełnie i nie interesuje. Skupiam się coraz częściej na tym, co jest i czuję się coraz bardziej zrównoważony – zdrowy – coraz bardziej osadzony w rzeczywistości życia, w które zostałem wrzucony.

Miało być prosto i jasno – po prostu – ale pamiętacie, że nie od razu przecież Karków zbudowano. Wracam zatem szybciutko – wczoraj zacząłem snuć rozważania nad tym, co powyżej, alby nie stwarzać w sobie piekła, nieszczęścia, porażki…, tylko trzymać się chwili i żyć właśnie teraz… I w pewnym momencie tych wzniosłych (dla mnie) rozważań zauważyłem, że to przecież niedziela z Janem Himilsbachem. W jednym z TV programów właśnie „leciał” „Rejs”. Nie będę tu w nic owijał – odpuściłem sobie  powyższe rozważania na rzecz oglądania. Obiecywałem przy tym sobie, że zaraz po filmie wrócę do tematu – tekst napiszę i opublikuję. Niestety film na tyle mnie przestawił, że nie chciało mi się już wracać do tematu. Myślałem za to dużo o tym czy w polskim kinie będzie jeszcze kiedyś taki naturszczyk, jak Janek Himilsbach. Myślałem o jego życiu i prywatnej przyjaźni z inżynierem Mamoniem (Zdzisławem Maklakiewiczem) i jego zachowaniu tuż po śmierci tego drugiego. Jakiś czas po pogrzebie Maklakiewicza Himilsbach zadzwonił do jego domu: ‑ Czy jest Zdzichu? – Panie Janku, przecież pan wie, że Zdzisio nie żyje. – Wiem, tylko że mi się, k…a, Wierzyc nie chce.

Czyż można lepiej wyrazić swoją przyjaźń?

Potem absurd – oficjalna data urodzenia w metryce: 31 listopada i jego tłumaczenie, że jeden dzień nie robi przecież żadnej różnicy. Jego więzienna przygoda, jego twórczość… ‑ niezwykły człowiek.

Z aktu chrztu Himilsbacha:

Działo się w Mińsku, dnia dwudziestego ósmego kwietnia, tysiąc dziewięćset czterdziestego trzeciego roku, o godzinie dziewiątej. Stawiła się Marianna Berkman, lat czterdzieści dziewięć mająca, przy mężu, z Mińska, w obecności Jana Płochockiego, robotnika i Jadwigi Frąckiewicz, przy mężu, obydwojga pełnoletnich, z Mińska i okazała dziecię płci męskiej, oświadczając, iż takowe urodziło się w Mińsku, dnia trzydziestego pierwszego listopada, roku tysiąc dziewięćset trzydziestego pierwszego, o godzinie szesnastej z Marianny Himilsbach, lat trzydzieści pięć wówczas mającej, niezamężnej, robotnicy nieżyjącej. Dziecięciu temu na chrzcie świętym w dniu dzisiejszym nadane zostało imię Jan, a rodzicami jego chrzestnymi byli: Jan Płochocki i Jadwiga Frąckiewicz. Akt ten stawającej i świadkom przeczytawszy, łącznie z nimi podpisaliśmy: ks. Józef Brodała, Maryianna Berkman, Płochocki Jan, Frąckiewicz.

Później jeszcze myślałem o wyborach – nie tych ostatnich. Ciągle mam to, że każdy wolny skrawek papieru zapisuję przed jego zniszczeniem. Właśnie wyciągnąłem z archiwum dokumenty z poprzednich wyborów i co rusz straszy oczy moje jakaś czerwona pieczęć, świadcząca o oryginale pisma i wracają tamte myśli stare, zatarte, zapomniane niby. Podchodzę do tego z dystansem, ale i sentymentem – jakiż byłem głupi! Gdybym w 2001 roku został w NY, a nie wracał, żeby zamknąć sprawy szkoły, a później zajmować się przez 12 lat sprawami samorządowymi – wszystkich, tylko nie swoimi – dzisiaj byłbym w zupełnie innym miejscu. Wychodząc jednak z założenia – o czym często pisałem – że w życiu nie ma gdybania, stwierdzam po prostu: Jestem szczęśliwy, że jestem w tym punkcie swojego życia, w którym jestem! I na tym teraz kończę! I wszystkim tego życzę!

Trzymajcie się siebie i swoich życiowych radości!