Przecinek jak wieczność...

Jeśli takich myślowych bałaganiarzy jak ja jest trochę na świecie, to nie ma co się dziwić, że świat ten tak wygląda!

Każdy pewnie nieraz robił remanent w życiu – sprawy małe, głupie, nieistotne… ‑ trzeba to przesiać przez sito i odrzucić zbędne. Trzeba wciąż i wciąż od nowa robić taki remanent, to tak jak w wierszy Lieberta: Dokonawszy na wieki wyboru, w każdej chwili wybierać muszę. 

A mnie się sobie samemu postanowiło powiedzieć, że trzeba iść dalej i dalej w kierunku jakości. Sami widzicie na co dzień, ile wokół nas ilość – od krzyku, zachwytu, po rozpacz… ‑ wszystkiego tyle, że głowa może rozboleć, dlatego jakieś choćby nawet jedno, ale sensowne, zdanie nie musi wcale pomagać, ale niech będzie początkiem innego sposobu myślenia. A w takim właśnie myśleniu nastawionym na jakość raczej nie ma miejsca na obszerne pisanie, na obszerne gadanie – wiecie – pierdu, pierdu w mowie, piśmie i czynie..., i czym tam jeszcze chcecie.

Weźmy np. w tej chwili – myślę o znajomych, których miałem odwiedzić, ale nici z tego; myślę o tym, że nie mogę w tej chwili zalogować się na stronę, a tam mam sprawę; myślę o tym, że mam dość napięty terminarz każdego dnia, a tak przy dobrej organizacji wcale być nie powinno; myślę przy tym o pisaniu na blogu; myślę o pisaniu poza blogiem… Wystarczy, przyznacie, jak na jedną chwilę, a to dopiero początek wyliczanki myślowego bałaganu.

Trochę czasu – wierzę, że za krótki czas jakiś odezwę się do znajomych, ale nie będę przepraszał, tylko pojawię się tak, jakbym był przed chwilą.

A jeśli idzie o pomysłów gamę, to jest taka szeroka, że lepiej zamilknąć. Co mogę, notuję i może kiedyś powrócę, ale teraz najpierw załatwić sprawy z przeszłości.

Sprawa istotna

W notatkach do wpisów znalazłem zapiski o moich wątpliwościach, a może to tylko takie rozważania – moje wewnętrzne – myślę jednak, że nie jestem sam z takimi pytaniami rzucanymi w głębiny. Często powracam do tego, jak to było na Krzyżu, bo przecież Krzyż był i wtedy w jednej chwili działo się tyle naraz, że wyobraźnia wysiada. Później, nie naoczni świadkowie, ale ci, co od naocznych świadków mogli to słyszeć po latach – po kilkunastu czy kilkudziesięciu. I jeszcze to, o czym wspominałem kilkakrotnie – tłumacze, kopiści, z których nie wszyscy dbali o czystość przekładu czy kopii, ale wykonywali swoja pracę na czyjeś tam być może zlecenie i wtedy tekst pierwotny „znikał”, nie mówiąc już o tym, że Słowo mówione jest Słowem żywym, pisane – cieniem pierwszego! Pogrubiłem tę myśl, bo mi się podoba i jest moja, nie przypominam sobie bowiem, abym wcześniej to słyszał – już ten dzień uważam za udany! No i biorąc pod uwagę te wszystkie ziemskie możliwości, nie wyłączając działania Księcia tego świata, w zniekształceniu tamtej chwili na Krzyżu, dochodzimy do momentu, w którym Łukasz notuje: Zaprawdę powiadam ci, dziś będziesz ze mną w raju. (23,43 – Biblia Gedeonitów), a Biblia Tysiąclecia – Zaprawdę, powiadam ci. Dziś będziesz ze mną w raju. Biblia Gdańska, podobnie jak Tysiąclatka: Zaprawdę powiadam ci: Dziś będziesz ze mną w raju.

Nawet w tych jakże podobnie brzmiących dwóch ostatnich tłumaczeniach nie sposób nie zauważyć rozbieżności w interpunkcji. Dodajmy do tego upał, zgiełk tłumu, rozpacza najbliższych Ukrzyżowanego, zawiedzionych i zdezorientowanych rozwojem wypadków, strach przed tym, co może być potem, jak żyć teraz, gdy… Do tego pewnie całkiem niezłe upojenie odorem rozkładających się ciał, które składowano w pobliżu miejsca ukrzyżowania… Złóżmy to sobie wszystko i zastanówmy się, bo przecież niewiele różnimy się od uczniów i bliskich Chrystusa, którzy tam byli, ile można zapamiętać w takiej chwili. I jak zapamiętać w takiej chwili pauzę w wypowiedzi Ukrzyżowanego; pauzę, która w zapisie Jego słów stała się przecinkiem. Jeśli bowiem ta pauza, a potem przecinek przesuniemy tylko poza wyraz „dziś”, wychodzi nam:

Zaprawdę powiadam ci dziś, będziesz ze mną w raju!

I nawet ci, co z czytaniem ze zrozumieniem są na bakier dość łatwo stwierdzą fakt, że to różne bajki.

Oczywiście, co innego gdy w sprawę mieszamy natchnienie i notowanie tego, co nam Duch dyktuje.

Zagadkowe jednak jest w tym wszystkim i to, że Marek i Mateusz o sprawie „nawróconego” złoczyńcy nie wspominają. Odnotowują za to fakt, że obydwaj urągali Chrystusowi, a Jan całkiem ich pomija.

Każdy musi sam, każdy musi na własną rękę – wąska jest brama i nieliczni próbują przez nią przejść!

Trzymajcie się tchnienia myśli, co w Słowo się obleka!

PS 

Już pewnie o tym pisałem, że grafika nie moja i dziękuję Twórcy za ten kawał roboty!