Walther von der Vogelweide

Trzeba mieć koniecznie różne zainteresowania. 

Dlaczego? 

Powodów jest wiele i wszyscy pewnie o tym wiedzą, dlatego nie będę o tym pisał. Skupię się natomiast na nieznanym średniowiecznym twórcy, które wiersze przypadkowo znalazły się z moim zasięgu. 

W mojej przygodzie z twórczością Mieczysława Jastruna pojawiła się w pewnym momencie postać Wathera von der Vogelweide. Początkowo myślałem, że jest to ostać literacka. Kiedy jednak sięgnąłem głębiej, okazało się, że jest to średniowieczny poeta, pochodzący z terytorium Austrii i tworzący w języku średniowysokoniemieckim. Miejsce i data tak urodzin, jak i śmierci to kwestia domysłu i mniejszego lub większego prawdopodobieństwa. Jego urodziny datuje się na drugą połowę XII wieku, około 1170 roku. Prawdopodobnie urodził się na terytorium dzisiejszej Dolnej Austrii. Przeżył około 60 lat i prawdopodobnie zmarł w 1230 roku w okolicach Würzburga.

Nie mogłem nic znaleźć na temat jego życia. Co robił, czym się zajmował, jakie miał namiętności. Wiadomo tylko, że pisał liryki i utwory o charakterze politycznym.

Poza tłumaczeniem Mieczysława Jastruna znalazłem jeszcze dwa liryki w sieci, przetłumaczone przez L. Staffa.

Oto utwór w tłumaczeniu albo przeróbka M. Jastruna.

O, biada, gdzie podziały się moje lata dawne?

Czy moje życie było snem, czym żył naprawdę?

Czy to, com brał za zjawę, tyko złudzeniem było

I nie wiedziałem sam, że mi się uroiło.

Teraz się obudziłem, lecz mnie niewiedza nęka

O tym, co mi znajome było jak własna ręka.

Ludzie i kraj, gdzie kiedyś spędziłem dzieciństwo,

Już stali mi się oby, jakby skłamano wszystko.

Dziś moi rówieśnicy są starzy i ospali

I łąki pług zaorał i topór las obalił.

Gdyby nie strumień wody jak przed wiekami żywy.

Pomyślałbym, że jestem ogromnie nieszczęśliwy.

Ten, kto mnie dobrze znał, teraz ozięble wita,

Świat pełen jest strapienia i zawsze smutek chwyta.

Kiedy pobiegnę myślą ku tamtym pięknym dniom,

To każdy zapadł w nicość, jak w głębię morza grom

Na zawsze już, o, biada.

Lament aktualny, przyznacie. Poezja dawna, zapis myśli ludzkiej, rozterki człowieka, lęki, niepokoje, które płyną z głębin ducha niezmierzonego, słowa człowieka wrzuconego w ten obcy mu świat materii.

Tego czas się nie ima, jak również miłości.

A teraz utwory przetłumaczone przez Staffa:

Gdym porą nocną

W to ustronie

Przyszła, mój miły już tam był.

Tulił mnie mocno

Na swym łonie

Dotąd mam słodycz w głębi żył

Czy całował? Rozdział z chust?

Tandaradei!

Patrz na czerwień moich ust!

Kędy szeleszcze

Lipa w kwiecie,

Gdzie z miłym swym siedziałam wraz,

Miejsce to jeszcze odnajdziecie,

Bo zmięte kwiaty pomną nas.

Z lasku płynął słodki śpiew

Tandaradei!

Dlaczego o tym piszę?

A czy nie warto, czy to nie interesujące dowiedzieć się, jak pojmowano miłosne liryczne igraszki albo jak poprzez poezję wyrażano namiętność w wiekach średnich?

Mnie to wydało się bardzo interesujące, a opisywane uczucia są takie dzisiejsze. Aż ciśnie się na usta cytat z listu Pawła: …te trzy. z nich zaś największa jest MIŁOŚĆ!