"Dług milczenia" - kolejne wiersze

Carpe diem

Uniesień mija maj,

gaśnie ogień rozpaczy,

wysychają uczucia,

odlatują marzenia…

I nigdy już tacy sami

nie wejdziemy

do minionej chwili,

ale zawsze będziemy

zakochani

i tamci

szalenie młodzi...

Za piecem

Wciąż tylko marzę i pragnę,

już nawet nie pamiętam

tych wszystkich

wzniosłych zachcianek.

Ślę bez ustanku listy,

do Pana Boga podania,

żeby mi w końcu przyznano

szczęśliwe numery w lotto,

żebym mógł sobie kupić

auto prosto z salonu,

żeby mi wiersze wydali,

a potem kilka powieści

i żeby honorarium było

iście anielskie,

żebym miał pracę popłatną

i ciche wygodne mieszkanie...

To tylko skromny początek

ciepłych, przytulnych zachcianek...

Wszystkie skrzętnie spisuję,

wysyłam i siedzę spokojnie,

odliczam dni i czekam

na jakąś niebiańską odpowiedź,

a gdy urzędowy czas mija,

jak w gminie, a może powiecie

i nie czytają mych podań

tam – w Niebie,

jak tu  na Świecie,

wtedy myślę:

A może to całe boskie milczenie

jest przyzwoleniem i zgodą,

żebym się jeszcze polenił?

Leżę więc dzień albo tydzień

i znów od nowa zaczynam,

w końcu otrzymam odpowiedź,

nie można mnie przecież tak zbywać...

A kiedy dostanę odpowiedź,

myśli pogonię po stepie

i walnę głową w mur,

i gwiazdy zobaczę na niebie...

Próby malowania słowem

Deszczowe wspomnienia dni,

mozaiki słonecznych oczu,

wodospady myśli...

ciemności słodkie grzechy...

Za mało snu w nieszczęściu,

zbyt mało uśmiechu na jawie,

a słowa w wielkiej...

coraz większej pogardzie...

Są jednak takie chwile,

co drżeniem głosu objawiam –

jakąś płochliwą w piersiach

skrzydeł łopotaniną...

* * *

W barze

przy Fairview,

jak w każdym innym

na świecie,

królują

stracone złudzenia

i złudne,

ciche nadzieje...

Rozmawiamy o życiu,

które toczy się w kraju

oddalonym na tyle,

że można bez wyrzutów

zaprzedać siebie i innych,

bo zawsze istnieje ucieczka

ze starych na nowe śmieci…

Dlatego siedzimy

tu...

w nowojorskim barze

przy Fairview,

gdzie chcemy stwierdzić fakt,

że nie ma żadnej ucieczki,

nie można się zerwać

ze smyczy

pamięci...

Nad ranem

Warto było

nie ulec pokusie,

choć upadłem

na duchu

i oczodół krwawi

obficie,

rękę straciłem,

by ocalić życie…

Głos

wołał mnie

po imieniu

i poczułem pustkę...

wokół rozkwitł

spokój,

byłem czujny

o świcie.

Jutro nie będę

jak dzisiaj,

drogę znalazłem

do ciebie –

bez oka

i bez ręki

odnajdę cię

i obejmę!

Po drodze

Pomiędzy wdechem

i wyrzutem słowa

słucham poety,

który rozprawia

o życiu, biografiach,

systemach, wartościach,

miarach metrycznych,

sympatiach i antypatiach,

twórczych idolach...

Staram się z całych sił

nie uronić słowa,

bo ja się całkiem nie znam

na tych tam systemach,

wartościach, miarach,

sympatiach i wszelkich anty...

wcale się nie znam

na życiu

i ludzkich biografiach...

Ja tylko po prostu piszę,

kiedy nic nie wiem...

i z rozdrapanych myśli

sączą się słowa

na kartkę...

Przebudzenie

A gdyby mnie zmusili

wymówić A zamiast B,

wydarłbym z gardła bełkot

i stał się podobny amebie,

stos by zapłonął do Nieba

i strawił żywego trupa...

Nikt mnie jednak nie zmusza...

dziękuję zatem i krzyczę

z radością swoją prawdę:

kamieni światłość nie leczy,

jaśniej się robi dokoła

i w sercu zimy dostrzegam

zeschnięty liść

w pozornej śmierci drzewa,

wspomnienie piękna

co kona

w radości

przemijania.