Krzyk kamienia

Chciałbym przedstawić Wam kilka utworów poetyckich z cyklu „Krzyk kamienia”. Skąd ten tytuł cyklu? Pewnie z powodu smutku, który towarzyszył mi w trakcie pisania tekstów.

Nadając tytuł „Krzyk kamienia” myślałem, że uczucia moje z czasu pisania tych słów będą trwałe jak kamienie. Dzisiaj wiem, że czas kruszy kamienie!

* * *

                        Pamięci Izabeli Borzuchowskiej

W szczelinach mogił

słychać niemą pieśń

wszechświata

i wciąż się szarpią na wietrze

wspomnień pajęczyny…

płaczące drzewa

wrastają korzeniami

w ziemię słów

niewypowiedzianych.

A ja?

Życia się trzymam,

nici przeznaczenia,

nie wzniosę się wyżej

niż łzawe wspomnienia.

* * *

                   Pamięci Leszka Sz.

Dlaczego

niebo ukryte za mgłą

i nieobecność oczu...?

Słyszę słowa

o kwiatach kwitnących

za skrawkiem

wiosennej przestrzeni

życia...

A moje dni

podobne jak łzy –

próbuję odtworzyć

słowa z ziemi świętej

ściśniętej

w drżących dłoniach

i słyszę swoje serce

co takie nieugięte

łka...

i czeka drżące ...

Na wypadek

A gdybym kiedyś odszedł,

nie goń mego cienia,

nie biegnij pustą drogą

i nie krzycz,

bo możesz wtedy obudzić

echo

mojego sumienia

i w kamień zaklniesz

szarpane wiatrem serce,

a myśli zaczną tężeć

w twarde, przykre słowa

i nie zauważę nawet,

że zacznę znów żałować.

* * *

Chciałbym wierzyć,

że tych kilka słów

pomoże ci uciec

w nieznane

i kiedy upadniesz,

nie zdławi cię żal

po locie w przestworzach –

po spełnieniu marzeń.

Chciałbym wierzyć,

że tych kilka słów

będzie miało siłę

zaklinania łez,

zaczaruje uśmiech

na ponurych twarzach

i w głuchej ciszy nocy

zbudzi ptasi śpiew.

Chciałbym wierzyć,

że tych kilka słów

będzie jękiem wiatru,

pączkowaniem kwiatu.

Tylko jak wydrzeć

ciszy słowa

w lęku zagubione

i wykrzyczeć

strach

prosto w oczy

światu?