Oczy pełne gwiazd

Jest taki czas, na chwilę przed zaśnięciem. Znajome twarze spowija wspomnień mgła. Jest taki czas, gdy ciemność gubi cienie! Jest wiatru szum i oczy pełne gwiazd!  

 

Okruchy I

Izabelce poświęcam

Teraz to już będziesz zawsze

uśmiechała się do mnie,

nawet gdy będę

taki poważny,

taki dorosły,

że nic nie zrozumiem

z twojego uśmiechu...

Teraz spojrzę na śnieg za oknem,

na rzekę płynącą opodal...

na kwiaty

i smutne

pokryte szronem gałęzie,

usłyszę głos w tłumie twarzy,

poczuję uścisk dłoni

podtrzymującej ramię…

we wszystkim zobaczę

twój uśmiech.

Teraz to już będziesz zawsze

uśmiechała się do mnie

i tylko proszę,

wybacz,

że dopiero teraz

staram się

odwzajemnić uśmiech.

Okruchy II

Wzorzyste tkaniny

przestrzeni,

dźwięczne struny

liści,

pióro miotane

na wietrze,

drżące dłonie o świcie,

niebo pełne aniołów...

W ciemnym pokoju

zbyt ciasno

dla skrzydeł duszy,

szum wodospadu ulicy

unosi w nieznane marzenia

i prują powietrze pytania:

Dlaczego?

Dlaczego?

Dlaczego?

Niby jednakie,

a jednak...

tylko efekt ten sam –

skute lodem milczenie,

a w nim ty

ukryta głęboko

i ja krzyczący

na zewnątrz,

krzyczący bez echa...

w głębiny nieba,

ziemi,

swojej pustki,

bo nie wiem,

zaiste,

w swoim niedowiarstwie,

gdzie teraz jesteś,

gdzie szukać

twoich oczu…

 * *

Kochajmy mocno tych, co śpią,

milczeniem, które skruszy skały,

niech smutnym jękiem cichy ton

wciąż nawołuje ich z oddali.

A w blasku słońca chaos świata

uderza twardą jawą życia,

serce płochliwe szuka dźwięku

słów zapomnianych, blasku oczu.

Marzeniem stają się spotkania,

jakże powszednie jeszcze wczoraj,

kochajmy mocno tych, co śpią,

nikłą nadzieją, która kona.

Gorąca iskra tej miłości

roznieci płomień, spali życie,

a wszystkie drogi dziś splątane

staną się wąską bramą snu.

Kochajmy mocno tych, co śpią,

niech w ciszy cienia nas czekają,

swoją radością tkwiącą w nas,

miłości życia szumną falą...

* * *

Nie bój się mówić do mnie,

gdy za horyzont pobiegnę,

będę słyszał cię dobrze,

lepiej, niż kiedy byłem

o krok, głuchy jak kamień

i jeszcze twardszy niż lęk.

Nie bój się mówić do mnie,

usłyszę i ukołyszę łzy,

co niepotrzebnie popłyną,

bo jeśli dwoje wierzy,

że nastał czas,

to po co płacz?

Po co ten płacz?

Najlepszy wtedy jest uśmiech

ze wspomnień snuty i tkany

ze wspólnych myśli i spojrzeń,

bliższych niż dal nienazwana,

w którą codziennie gnamy!