"Dług milczenia" po raz ostatni

To już ostatnia odsłona wierszy z cyklu „Dług milczenia”. Mam nadzieję, że spełnią Wasze oczekiwania i skłonią Was choć do odrobiny refleksji. 

Pozdrawiam! 

Migawki z podróży

Nie pytajcie poetów

o wiersze

tkane jak całun Penelopy

z nadzieją,

że spełnią się sny,

nim osnowa dobiegnie kresu...

a kiedy duch upada,

prują w objęciach nocy

wyrazy, wersety i strofy,

żeby zaczynać od nowa…

Nie pytajcie poetów

o wiersze,

niech snują się pomiędzy

pierwszym i ostatnim

oddechem;

prologiem i epilogiem;

niech snują się pomiędzy,

do chwili zamieszkania

w czułych myślach

przygodnych,

wrażliwych na ból

sercach...

Mea culpa I

Po kilku latach wakacji

i odpoczynku od pióra

znów wracam na szlaki

przetarte dawnym pragnieniem

ciszy...

odkrywam smak

niebiańskich cukierków

marki Krówka,

czuję radość

na widok ogołoconych z plonów pól

i chodzę bez celu po lesie,

rozmawiam z Bogiem,

ze sobą,

ze sobą i z Bogiem rozmawiam

o ważnych sprawach świata,

że gdzieś tam daleko wojna,

że w sercach kwitnie nienawiść,

że boli spojrzenie głodnych,

że dzieci się boją życia...

Po kilku latach wakacji

i odpoczynku od pióra

na nowo pochylam głowę

przed wiejską przydrożną kapliczką,

kamieniem trąconym niechcący,

ćmą nieopatrznie zabitą

zanim zdążyła spłonąć

w swym ogniu przeznaczenia

i biję się w piersi ze skruchą,

i wór pokutny przywdziewam,

i sypię pył drogi na głowę,

żeby mi kamień wybaczył,

że chciałem mieć,

a nie być!

Jeszcze jedna próba

Ja

z obłędem świata

w oczach

ciepłym oddechem zmieniam

grudkę lodu w łzę

i czuję się stwórcą

melancholii.

W światłach neonów

pełno spojrzeń,

niemy krzyk wdziera się

w pejzaż oczu,

nie zaglądajcie więc

zbyt głęboko

w to miejsce,

dajcie odpocząć

na krawędzi

i czas,

by pojąć,

że kamienie pozostają,

a dotknięta chwila

umiera.

Ja

z obłędem świata

w oczach

i słońce

coraz jaśniejsze.

* * *

Tym,

co jutro będzie

mi odebrane,

dziś mogę żyć.

Usypiam więc smutek

i burzę niepokój,

by strach radości nie przemógł

o północy,

a świt pełen duchów

pod powiekami

snów nie wypędził

w bezdomność.

* * *

Smutek

noszę w sobie!

Uśmiech dla ludzi

to moja ofiara!

 * *

Po wielkiej dawce gadania,

paplania trzy po trzy,

gderania bez powodu,

krzyku,

wołania,

buczenia…

warto na chwilę zamilknąć

i światu dać znać,

że teraz chciałbym

pomyśleć!

Mea culpa II

Jestem winny

przemilczanych słów

i snów.

Jestem winnym

przemilczanej prawdy.

Jestem winny

przemilczanych kłamstw.

Jestem winny

dumnego spojrzenia.

Jestem winny

uciekania wzrokiem.

I upadku,

i klęski,

rozpamiętywania krzywd

i zapominania dobra

jestem winny.

Jestem winny

radości,

gdy płakać przystało

i łez,

gdy inni się śmiali.

Jestem winny,

jakże pusto dookoła.

I kto mnie teraz podniesie z upadku?

I kto mnie teraz podźwignie z kamienia?

I kto zbuduje we mnie na nowo

Człowieka, co powstał ze Słowa?

Autopsja

Złapany

na podglądaniu

cudzych twarzy

uciekam

ze wzrokiem

i śmieję się

do łez

albo płaczę

w samotni...

To moja słabość

i nawyk:

próba czytania ksiąg

zapisanych zmarszczkami...

Czytam też siebie co dnia,

co dnia siebie odczytuję,

a kiedy nic nie rozumiem,

wiem,

to nie wina lustra...