Pies i... moje wspomnienia

To nie jest Rico

Kilka dni temu napisałem, że pieskie życie nie jest już dzisiaj synonimem biedy czy żałosnego położenia. Nie pamiętam tylko czy to opublikowałem. Tyle bowiem się dzieje w tych ostatnich dniach, że głowa mi trochę szwankuje, a pamięć to już na pewno.

Miałem kiedyś psa. Tylko raz w życiu. Oczywiście rodzice mieli psy i mają. Zwierzaki te były przede wszystkim do pilnowania obejścia. Często były też towarzyszami zabaw dzieciaków. Pamiętam, że zawsze jakiś pies towarzyszył nam latem, gdy szliśmy do pobliskiej rzeki kąpać się.

Rzeka niby ta sama,
ale wciąż i wciąż inna

Raz wracałem z sąsiedniej miejscowości. Nie pamiętam dzisiaj dokładnie okoliczności. W pewnym momencie w lesie zobaczyłem psa. Taki łaciaty i kudłaty kundel. Był zagubiony. Nie pamiętam nawet czy zawołałem, żeby szedł za mną, czy po porostu sam za mną poszedł.

W domu znalazła się miska dla niego, a ja nadałem mu imię Rico.

Trochę musiało potrwać, zanim pies przyzwyczaił się do nowego imienia. Jakie było poprzednie, tylko Rico, no i jego poprzedni właściciele wiedzieli.

Później doszedłem do wniosku, że Rico musiał być z łódki. To taki skrót myślowy. Zaraz wszystko będzie jasne. Towarzyszył mi wszędzie. Zwłaszcza w wakacje spędzaliśmy ze sobą dużo czasu. Często wędrowaliśmy nad rzekę, gdzie bawiłem się z nim albo łowiłem ryby, albo jeszcze tam coś… Kiedy byliśmy nad rzeką, a Rico widział przepływające łódki – żaglówki czy motorówki, to żałośnie piszczał. Patrzył w kierunku najpierw zbliżających się, a później oddalających się łódek.

Carpe diem

Doszedłem wtedy do wniosku, że mógł na którymś z postojów wyskoczyć z łódki, odbiegł, a właściciele odpłynęli. Mogło też być tak, że wcale łódki nie chciał opuszczać, tylko został z niej wyrzucony na ląd, a właściciele sobie popłynęli.

Jeśli to pierwsze, to myślałem, że ktoś tam tęskni za nim, jak on tęsknił, widząc łódki na rzece. Myślałem też, że może być i tak, że w któreś tam lato właściciele znów będą płynęli tym szlakiem i wszyscy się odnajdą.

Jeśli natomiast to drugie, to nikt za Rico nie tęsknił. Co najwyżej ktoś mógł mieć przez jakiś tam czas kaca moralnego albo wyrzuty sumienia, co chyba na jedno wychodzi.

Pierwszy scenariusz się nie sprawdził, a Rico, gdy byliśmy nad rzeką i widział przepływające łódki, piszczał z taką tęsknotą, że byłem zazdrosny. Wiedziałem też doskonale, że na kurpiowskiej wsi nie było mu tak dobrze, jak u dawnych panów, bo widać było po nim, że był psem zadbanym. Byłem zazdrosny i chciał, żeby na zawsze ze mną pozostał. Nawet się trochę bałem, że znajdą się jego dawni właściciele.

Jako dziecko byłem samotnikiem i był mi Rico prawdziwym kompanem w zabawach, a zawłaszcza gdy się chowałem przed ludźmi, żeby w spokoju czytać książki. Zawsze przy mnie leżał i ostrzegał, gdy ktoś nieproszony zbliżał się do nas.

Wszyscy w domu mówili, że to jest mój pies – pies Marka, Rico. Wiedzieli też o tym wszyscy mieszkańcy wsi.

Później wyjechałem uczyć się w szkole średniej, a jeszcze później studiować.

Widywałem mojego psa tylko w weekendy, a czasem i rzadziej. Kiedy jednak przyjeżdżałem do domu, to okazywał taką radość, która z pewnością była wprost proporcjonalna do tęsknoty psiej, kiedy mnie nie było w zasięgu jego psich oczu.

Do dzisiaj pamiętam tę jego radość z powodu moich przyjazdów, ale nie potrafię jej opisać. Była właśnie taka, że słów mi brakuje, choć trochę ich znam.

Za każdym powrotem zauważałem, że mój pies starzeje się. Robił się niezdarny. Nie biegał już tak szybko. Ale ognie w oczach miał takie same jak kiedyś.

Gdy wróciłem któryś tam raz, zauważyłem, że Rico nie wita mnie, jak zawsze.

Dowiedziałem się od taty, że Rico zdechł. Tata opowiedział mi, że pies bardzo tęsknił, kiedy wyjeżdżałem. Po każdym moim wyjeździe przez kilka dni zachowywał się dziwnie. Unikał ludzi i jakby kogoś szukał. Wiadomo. Wcale mnie to nie pociesza, że szukał wtedy mnie. Już nie szukał swoich dawnych właścicieli, tylko Marka.

Tata powiedział, że kiedy miał zdechnąć, poszedł sobie na „ogród”. Tak nazywaliśmy jedno z miejsc, gdzie była nasza łąka, a przy niej kępa drzew. Często tam z Rico bywałem. Poszedł tam i w samotności zdechł.

Tata tam go znalazł i pochował.

Później tata mi powiedział, że jeśli pies bardzo kogoś kocha, a tego kogoś nie ma przy nim, gdy czuje, że przyszła pora zdychać, to takie psy z reguły odchodzą na ustronne miejsca i umierają samotnie. Na pewno wolałby zdychać w obecności pana, ale skoro go nie ma, to wolą samotność.

Dlaczego zanotowałem sobie, że muszę o tym napisać?

Nie pytajcie!

Nie wiem!

Ale gdy myślę o tym psie, to myślę też o tym, jak ludzie są porąbani! (Na przykład poprzedni właściciele Rico)

Ja jestem porąbany!

Chyba dobrze rozumiem, dlaczego nie miałem, nie chciałem mieć już innego psa!

Zazdrościmy psom wierności i bo jest czego zazdrościć!

Zazdrościmy im serca…

 Wystarczy!

Koniec tematu!

Bywajcie!