Młodym być!

Adam Asnyk
Źródło: Wikipedia

Jesteśmy tak młodzi, jak się czujemy wewnętrznie. Ciało to tylko niedoskonała otoczka nieskończenie silnego ducha ludzkiego.

Zdarzają się młodzi osiemdziesięciolatkowie i starzy nastolatkowie!

Ponieważ zawsze twierdziłem, że umrę zbyt młodo, to zadedykuję i polecę dzisiaj Czytelnikom wiersz Adama Asnyka „Do młodych”.

Pisząc „umrę zbyt młodo”, mam na myśli mojego ducha, który z pewnością nie zdąży nawet dojrzeć, gdy ciało postanowi odmówić mu mieszkania.

Dlatego cieszę się chwilą, raduję się słońcem, wiatrem, deszczem i śniegiem. Bawię się ludzką głupotą i podziwiam ludzką mądrość. Nienawidzę obłudy, ale nie katuję się ludzkim zakłamaniem. Śmieję się do kwiatów i trawy. Podziwiam mądrość Natury i staram się, za wszelką cenę codziennie staram się być coraz bardziej świadomym istoty istnienia tu i teraz!

Nie ma jakichś tam niesamowitości w biografii samego Asnyka, zatem nie będę zanudzał. Wspomnę tylko, że żył w XIX wieku i za działalność spiskową przesiedział jakiś czas w cytadeli.

Wiersz „Do młodych” to tekst adresowany do wszystkich moich znajomych, którzy młodzi powinni i muszą być, i tacy właśnie  z pewnością są!

Do młodych

Szukajcie prawdy jasnego płomienia!

Szukajcie nowych, nie odkrytych dróg…

Za każdym krokiem w tajniki stworzenia

Coraz się dusza ludzka rozprzestrzenia,

I większym staje się Bóg!

Choć otrząśniecie kwiaty barwnych mitów,

Choć rozproszycie legendowy mrok,

Choć mgłę urojeń zedrzecie z błękitów,

Ludziom niebiańskich nie zbraknie zachwytów,

Lecz dalej sięgnie ich wzrok.

Każda epoka ma swe własne cele

I zapomina o wczorajszych snach…

Nieście więc wiedzy pochodnię na czele

I nowy udział bierzcie w wieków dziele,

Przyszłości podnoście gmach!

Ale nie depczcie przeszłości ołtarzy,

Choć macie sami doskonalsze wznieść;

Na nich się jeszcze święty ogień żarzy,

I miłość ludzka stoi tam na straży,

I wy winniście im cześć!

Ze światem, który w ciemność już zachodzi

Wraz z całą tęczą idealnych snów,

Prawdziwa mądrość niechaj was pogodzi –

I wasze gwiazdy, o zdobywcy młodzi,

W ciemnościach pogasną znów!

Pesymizm? Absolutnie nie! Czysty realizm!

Można godzinami to czytać od początku do końca, fragmenty, jak kto woli! Można całymi dniami dyskutować o uniwersalizmie treści tegoż tekstu.

Ale niech to każdy w zaciszu swojego ducha czyni!