Ja sie nie skarżę...

Trochę przewrotny ten tytuł, zważywszy treść wpisu. Mam bowiem zamiar przytoczyć Modlitwę skargi Korczaka. Chociaż, tak prawdę mówiąc, to znalazłbym kilka spraw, żeby się poskarżyć. I może poskarżę się jeszcze dzisiaj Bogu! Jeszcze wieczór trwa. Zobaczymy, jak będzie.

Znów zapis oryginalny i zapewniam Was, z tekstem każdej modlitwy warto się zapoznać. Z modlitwą jest bowiem tak, że nie zaszkodzi wcale, a pomóc zawsze może.

Przypomniały mi się taka fajna wypowiedź, bodajże Pascala. Gdy zapytano go czy wierzy w Boga i dlaczego, odpowiedział tak jakoś: Wierzę, ponieważ jeśli Bóg istnieje, to mogę wszystko zyskać, a jeśli Boga nie ma, to przecież nic nie tracę!

No to do modlitwy!

Modlitwa skargi

Opuściłeś mnie, Boże, cóżem Ci zawinił?

Samotny teraz jestem i drogi nie wiem.

Zabłądziłem w posępnym zmierzchu, zabłądziłem w ponurej życia gęstwinie.

Opuściłeś mnie, Boże; czyżem się uprzykrzył?

Samotny błądzę i stroskany.

Miga światło; a boż wiem, czy chata, czy zdradny ognik, co klika na topiele?

Widzę zdrój; a boż wiem, czy nie miraż zmysłów?

Spieczone wargi moje, choć mrok, który jak słońce piecze, a może mrozi, może ogień z wewnątrz mu naprzeciw we mnie. Nie wiem.

Cóżem Ci, Boże, zawinił, że teraz właśnie Cię zbrakło, gdy mi się stopy w ciernie uplątały, a ręce i serce krwawią?

Wołam: „ludzie!”. — Żadnej odpowiedzi. Wołam: „mamo!”. I nic. Ostatnim wołaniem wołam: „Boże!”. I cóż? Nic — sam.

Anioła mi daj Smutku. Nie o radość proszę, nie o zielone szczyty, nie sny błękitne, nie skrzydlate snopy promieni. Bodaj smutek, bo tak znów samemu, bo sam jedniusieńki mam dalej błądzić, przedzierać się i krwawić w mroku?

Sobie się skarżę, duszy własnej zwierzam mój do Ciebie żal, mój do Ciebie, Boże, żal. Nie proszę — upominam się, Boże.

Z Tobą wyszedłem w drogę, porzucony czy mam samotny teraz dalej, gdym zdrożony, znużony i w gęstwinie drogi nie znam?

Czy pamiętasz, Boże, ufałem Ci, czyś zapomniał, Boże, naiwne z Tobą szepty, tajemnic ciche wyznania, rzewne Tobie łzy?

Nie żal, a zdumienie, nie wątpienie, a niepokój, nie gniew, a prośba, gdy widziałem, że mnie opuszczasz, że się oddalasz, że znikasz.

Bez słowa.

Winy w sobie szukam, ale żadna nie tak wielka, że nie skarcić, nie zagrozić, ale sobie zaraz zupełnie odejść musiałeś.

Jakże teraz powrócisz, co do Ciebie zagadam, co powiesz?

Zabłądziłem w posępnym zmierzchu, a Bóg poszedł sobie gdzieś daleko, samego mnie zostawił.

Skargę na łez paciorkach na piersi zawiesiłem. Twoja wina, Boże.

Za oknem dość tęgi mróz!

Wy trzymajcie się ciepło!

Dobranoc!

I do jutra! 

O ile dożyję!