Muszę przeprosić...

Przepraszam Was bardzo serdecznie za gafę, jaką zrobiłem pisząc tekst ostatni o Liebercie. Napisałem tam m.in., że po śmierci Jerzego stały się słynne jego listy do Anny. Pomyliłem imiona – to nie była Anna, tylko Agnieszka. To były listy miłosne do Agnieszki.

To fakt, że chory nieuleczalnie Jerzy Liebert kochał się w Agnieszce i z listów poety można wnioskować, że nie była to miłość bez wzajemności.

Może jeden albo dwa z tych listów. Ten list pisał Jerzy do Agnieszki z Zakopanego w lipcu 1924, a więc w wieku lat 20:

Najmilsza, przed chwilą otrzymałem list od Ciebie i odpisuję…

Nie wiem, czy może jeden list mój zaginął,

bo pisałem do Ciebie regularnie, nie czyniąc żadnych odstępów w czasie.

Myślę, że tak, bo nic nie piszesz o ostatnich, a raczej

przedostatnich wiadomościach, któreś musiała

ode mnie otrzymać.

Wierz, że czytając każde słowo Twego listu, myślę

o Twoim dobrym sercu, a moje przepełnione jest nie mniej

wielką wdzięcznością dla Ciebie. Myślę, że będzie

to najpiękniejsza rzeczywistość, gdy marzenia, nie tylko

Twoje, się spełnią i będziemy mogli zamieszkać razem (…)

Całuję Cię mocno

Jerzy

I jeszcze fragment listu pisanego w sobotę – 11 lipca roku 1925 z Warszawy:

(…) Jakże cieszę się, że jesteś zdrowa, silna i spokojna.

Ja jestem wyjałowiony jak pustynia, po której przebiega

czasami niepokój, ale ginie, nim spróbuję się z nim zmierzyć.

Gorąca nuda wisi nad tym wszystkim, a na tę chorobę serce

moje jest bezsilne. Nie jej jednak się obawiam, a tej

obojętności, z jaką patrzę na wszystko. nie znam ceny zna

ani wartości godzin, z którymi idę. Życie moje zatrzymało się

na matce, Tobie i mnie samym. Ludzie przechodzą obok jak

obłoki, a jeszcze te ostatnie chociaż oczyma zatrzymuję

i przeprowadzam. Jak wyjść z tego kręgu, modlę się i wierzę,

że przełamie się we mnie ta bezsilność. Najdroższa moja,

jestem wciąż przy Tobie z najczystszym zawsze uczuciem

posiadania na sobie Twoich oczu (…).

Może jeszcze fragment listu z końca października tegoż roku:

Najukochańsza moja Agnieszko, czyż naprawdę kocham Cię

tak gorąco, że aż trzeba mis to wyrzucać? Wydaje mi się,

że uczucie, jakie mam dla Ciebie, jest tylko cząstką tej

miłości, jaką masz dla mnie. Najdroższa moja, gdy myślę

o Tobie, nie umiem myśleć inaczej, gdy mówię – cieszę się,

że bierzesz z tych słów mnie samego i mnie naprawdę.

Nie pisałem trzy dni, ale doprawdy wieczorami byłem tak

zmęczony, że kładłem się spać natychmiast. Wczoraj dostałem

Twój długi list i odpowiadam na wszystkie pytania. Więc raz

jeszcze powtarzam, że trzeba nam się modlić gorąco, byśmy

mogli być razem. Jak się ułoży Twoje życie i jakimi drogami

pójdzie moje – wiem jedno – będzie tak, jak chce Bóg i nic

woli Jego nie zmieni. Ale prosić Go można (…)

Któż jeszcze dzisiaj pisze takie listy?

Jeszcze raz przepraszam za tę fatalną pomyłkę z imieniem ukochanej Lieberta i jeszcze raz powtórzę - to była Agnieszka! 

Spokojnej nocy wszystkim zakochanym!