Wyborcze dygresje [19]

SAM I NIE SAM

Nie stoi za mną poseł na zebraniach wyborczych!

Nie stoi za mną prezes rządowej instytucji!

Sam siebie na zebraniach z wyborcami reprezentuję. Nie potrzebne mi żadne zaplecze polityczne.

Mam za sobą grupę ludzi z mojej gminy i jestem z tego dumy. I będę się tym szczycił!

Nie potrzeba mi żadnego partyjnego parasola, aby przed ludźmi przedstawić, kim jestem i co zrobię.

Nie potrzeba mi obietnic poparcia osób trzecich – z zewnątrz – że jeśli wygram wybory, to oni mi pomogą! Niech lepiej idą w cholerę i zajmą się swoją robotą, zamiast panoszyć się po nieswoje gminie. Smutnie obiecują, wyuczone na pamięć, wymyślone w Wawie ludziom gruszki na wierzbie.

Denerwuje mnie to, jak oni traktują wyborców z mojej gminy, jak nie mają szacunku, jak są przekonani, że ludziom trzeba powiedzieć, jak mają głosować i na kogo głosować. Co oni mogą powiedzieć o tej konkretnej gminie?

Wiecie, o czym myślę i co mi się marzy?

Wygrać te wybory, a kiedy te mądrale przyjadą tutaj za rok robić swoją kampanię, powiedzieć im jasno, gdzie ich miejsce w szeregu. A będą przecież za rok trząść porteczkami swoimi, bo  to, co dziś mają od partii, będzie takie niepewne.

Dzisiaj traktuję ich misję jako włażenie z butami w suwerenność gminy i sprawy jej mieszkańców. Nie rozumieją wcale suwerenności wyborów i prawa ludzi wolnych do własnego zdania.

Kto wie?

Mieszkańcy zdecydują!

DO KANDYDATÓW

Zbliża się godzina „W”!

Czujecie, jak ciśnienie rośnie i coraz trudniej zasnąć i te myśli, żeby to wreszcie się skończyło!

Macie wątpliwości – Po co mi to było?! Niech szlag trafi wybory i ten cały start w nich!?

Kto ma choć cień wątpliwości, że dobrze zrobił startując, nie powinien był wcale w wyborach startować! Robota samorządowa już od kampanii wyborczej wiąże się właśnie z tym, że dostajemy po głowie. Kto liczył na zaszczyty, już pewnie się przeliczył. 

Powtarzałem nieraz: 

– To piękna szkołą życia!