Wyborczy wir

Ciągle słyszę, jak ludzie kierują swoją krytykę przeciwko innym, a to, co powinno być krytykowane – robota lub jej brak, działania jednostki – pozostają na boku, jakby mało istotne. Jesteśmy w stanie pogrzebać człowieka wartościowego tylko dlatego, że go nie lubimy, choć do końca nawet nie wiemy dlaczego. Jesteśmy w stanie odtrącić jednostki twórcze tylko dlatego, że nie zgadzamy się z nimi. Jeśli ktoś nie podziela naszych politycznych czy wyznaniowych idei – koniecznie musi nam być wrogiem. W takim myśleniu byle jakim utwierdzają nas obecnie rządzący swoją retoryką nienawiści, spisku i polowania na czarownice.

Niesamowite, jak powierzchownie odbieramy siebie i z tej powierzchowności wychodzą tanie anse! Świadomy obserwator widzi dziś dokładnie, że właśnie o to chodzi rządzącym, aby Polacy ziali do siebie nienawiścią tak długo, aż wszyscy będą myśleć jak oni. Wtedy nastanie to, czego pragną, ale nie należy tego mylić z wolnością!

Wciąga mnie wir wyborczy czy tego chcę, czy nie. Miałem okazję spotkać się z obydwojgiem kandydatów wciąż ścigających się w wyborach. W jednym przypadku nie ma w ogóle koncepcji i wizji gminy, jest za to wiara, że polityczne zaplecze wypracuje wynik wyborczy, a później wszystko załatwi za nas. W takim wypadku niepotrzebne są nam wybory, bo czy nie lepiej byłoby „zlikwidować” tę gminę i połączyć ją z gminą guru politycznego i samorządowego naszego kandydata? Albo jeszcze lepiej – od razu z administracją tej gminy do Wawy, na Wiejską i Nowogrodzką, skąd wysłannicy prezesa sławią w mojej gminie program partii jedynej, mogącej Polskę ocalić! Po co nam w ogóle wybierać kogoś od siebie, skoro ludzie z zewnątrz mogą wszystko, czego mieszkańcy potrzebują, załatwić? Nie przypominam sobie jeszcze takiego uzależnienia kandydata na stanowisko wodza od ludzi z zewnątrz. Tu nie może być mowy o samodzielnym kierowaniu sprawami gminy w przyszłości. Można jeszcze i do parafii przenieść gminę małą! 

W drugim przypadku spotkałem człowieka zdradzonego, wykorzystanego, ośmieszonego i osamotnionego w walce… Ja lubię samotnie walczących. Nie ma to jak samotność – i w modlitwie, i w walce wcale nie przeszkadza! Ten kandydat ma wizję, która nie odpowiada mi do końca, ale nie jest to wizja ślepego uzależnienia od jakiegoś marnego burmistrza, który powinien być równy innym wybranym w wolnych wyborach, a nie wynosić się ponad i włazić z butami w sprawy sąsiednich gmin. Widać, jak na dłoni, że mania wielkości pochłonęła smutnego człowieka, któremu lokalne środowisko ludzi myślących nie było w stanie wystawić swojego kandydata. Czy to strach? Rozsądek? A może zasada, żeby przeczekać, niech się wykrzyczy? Wierzę, że ludzi wolnych nie zabraknie i w pewnym momencie będzie ich więcej niż partyjnych niewolników.

Drugiemu kandydatowi kibicuję.

W Warszawie, Łodzi, Białymstoku… większość jasno się określiła za wolnością wyboru i powiedziała: Won! politycznym oszołomom. Ostatnio słyszałem rozmowę dwóch kobiet – jedna z małej gminy, a druga z dużej Wawy – doszły zgodnie do wniosku, że w Warszawie i Łodzi ludzie oglądają nie tylko telepisownię i widzą trochę więcej, a klerykalne klapy nie krępują im wzroku. Umieją krytycznie patrzeć, słuchać, analizować. Nie biorą za dobrą monetę słów sejmowego bubka czy wątpliwej jakości kapłana w sutannie. W małych społecznościach, stłamszona przez wąski etos jednostka z reguły jest ufna i wielu pokornie słucha sejmowych odprysków albo słów rzuconych ponad głowami z ambony.

Ale to właśnie Warszawa, Łódź, Białystok… i zaraz kolejni mieszkańcy wielu miast i gmin powiedzą w końcu stop. Trzeba po prostu czasu.

Zawsze ceniłem sobie wolność i niezależność. Starałem się dotrzymywać danego innym słowa. Zaniedbywałem siebie i najbliższych, żeby innym pomagać, choć nie zawsze się udawało. Wierzę, że wszyscy wyborcy, którzy oddali na mnie głos, są ludźmi wolnymi i niezależnymi. To mnie cieszy. Tylko z ludźmi wolnymi można budować sensownie. Nie znoszę wszelkich nacisków, namawiania, reklam. Jeśli miałem wygrać, to tylko za sprawą siły głosu wyborców i siły argumentu przedstawionego osobiście. Nigdy za sprawą partyjnych magików czy kościelnych sług. Powtarzam już od lat – oddać Bogu co Boga, a cesarzowi… Tyle lat upłynęło, a niektórzy księża, jeszcze tego nie wiedzą?

Niektórzy zapomnieli, co to jest demokracja i że taki ustrój teraz panuje w Polsce!

Ja – wolny człowiek – wybrałem!