Zanurzony w życiu

Odskok od tematu z Rusem i Lechem w rolach głównych.

Miałem pisać o Rusie i Lechu w ich tańcu zawiłym, ale dzień mi się dość pracowicie ułożył. Temat zaś braci starych potrzebuje czasu, zatem postanowiłem odłożyć go nieco. Na dzień? Nie wiem, może dwa, gdyż dzisiejszy dzień na jutro, jeśli wstanę, też mi robotę wyznaczył. 

Zatem napisze o tym, co teraz istotne.

Spotkałem dziś dwoje starych znajomych! Rozmowa z nimi to rozkosz! 

Ale na tym nie koniec! 

Zadzwoniła znajoma, że ma dla mnie pieczarki! Cholera, jakie dobre! 

Przed...

... i po obróbce!

Reszty ni ma co szukać!

Dziękuję, dziękuję, dziękuję!

Później biegiem do Mojego Raju z niepewnością w sercu czy ocet jabłkowy to ocet na pewno.

Udało się! 

Oczywiście nie smakuje, jak ten kupiony w sklepie, ale co tak, jak ze sklepu, smakuje, jeśli naturalne?

Kawał ściany był mi się dzisiaj rozwalił aż miło! O mało na głowę moją biedną nie spadły kamienie! Szczęście, że byłem dość szybki i w porem odskoczył!

Trochem w ziemi, matce mojej świętej, popracował!

Po drodze odwiedzili mnie byli świadkowie Jehowy. Ponieważ byłem w trakcie walki z gruzem i kamieniami, umówiliśmy się na czas przyszły, jeśli Bóg pozwoli. To ostatnie nie padło w rozmowie między nami, ale tak żem pomyślał, gdy zniknęli mi z oczu ci, co dobrą nowinę przyszli mi ogłosić!

A potem?

A potem zmrok był zapadł szybciej, niż bym chciał i trzeba się było do domu szybko zbierać!

Zebrałem swoje mikre, ale jakże piękne i smaczne warzywa, i ruszyłem do domu, żeby głowę skłonić!

No i w domu jestem, i podsumowuję, co dobrego, co złego dzisiaj doświadczyłem! I nijak, cholera, złego nie znajduję, zatem nie ponarzekam, tylko podziękuję!

Teraz spróbuje pisać dalej swoją książkę. Trzeba przecież z czegoś żyć! A ja chcę żyć z pisania!

Co z tego wyniknie, zobaczymy za sto lat!

O świerszczu zapomniałem!

Napiszę o nim za chwilę!