Jeszcze raz!

Tak mnie jakoś wzięło, żeby Wam jeszcze raz Litanię Juliana Tuwima przypomnieć. Wiersz z tomu Sokrates tańczący z 1929 roku, a jakby ktoś go napisał wczoraj albo dzisiaj nad ranem. Taki to wiersz Tuwima. A że Tuwim był Żydem – czy to coś naprawdę zmienia? Pewnie i nie-Żydzi potrafią się tak modlić! To tylko jednak potwierdza, że głupio się dzielimy! 

Modlę się, Boże, żarliwie,

Modlę się, Boże, serdecznie:

Za krzywdę upokorzonych,

Za drżenie oczekujących,

Za wieczny niepowrót zmarłych,

Za konających bezsilność,

Za smutek niezrozumianych,

Za beznadziejnie proszących,

Za obrażonych, wyśmianych,

Za głupich, złych i maluczkich,

Za tych, co biegną zdyszani

Do najbliższego doktora,

Za tych, co z miasta wracają

Z bijącym sercem do domu,

Za potrąconych grubiańsko,

Za wygwizdanych w teatrze,

Za nudnych, brzydkich, niezdarnych,

Za słabych, bitych, gnębionych,

Za tych, co usnąć nie mogą,

Za tych, co śmierci się boją,

Za czekających w aptekach

I za spóźnionych na pociąg,

‑ ZA WSZYSTKICH MIESZKAŃCÓW ŚWIATA,

Za ich kłopoty, frasunki,

Troski, przykrości, zmartwienia,

Za niepokoje i bóle,

Tęsknoty, niepowodzenia,

Za każde drgnienie najmniejsze,

Co nie jest szczęściem, radością,

Która niech ludziom tym wiecznie

Przyświeca jeno życzliwie ‑

Modlę się, Boże, serdecznie,

Modlę się, Boże, żarliwie!

Nie lubię nieszczerości, nie lubię obłudy, nie lubię życia na pokaz, wszelkich fobii nie lubię – nie lubię tej ludzkiej głupoty, co tylko dzieli i burzy! 

Nawet bezdomni w wierze potrafią się modlić!