Tak jest dobrze?

Byłem wczoraj w kościele. Promienie słońca wpadały przez okno i oślepiało mnie. Nie widziałem twarzy ludzkich. Nie widziałem ołtarza. Słyszałem głos kapłana, który nienaturalnie spieszył się z odprawieniem mszy świętej. W pewnym momencie byłem mu nawet wdzięczny, że nie zapomniał wymienić intencji, w jakiej mszę odprawiał.

Wyszedłem przed zakończeniem. Męczył mnie ten pośpiech kapłana, wręcz przynaglanie ludzi do szybszego modlenia się. jakby na plebani obiad mu stygł, kawa albo herbata. Skoro później nawet mama, która jest praktycznie bezkrytyczna w sprawach Kościoła k. i jego kapłanów, stwierdziła, że może trochę za szybko ksiądz odprawiał mszę, to musiało coś w tym być. Nie wiem czy to ma jakiś sens.

Wyszedłem z kościoła i poszedłem na cmentarz odwiedzić grób mojego ojca chrzestnego. To był dzień jego imienin. Zapaliłem ogień i zapatrzyłem się z dal. Wciąż słyszałem w głośnikach szybkie modlitwy kapłana.

Później miłe chwile spędzone w gronie rodzinnym. Błądzenie po ścieżkach dzieciństwa dziś już nie do poznania. Dobrze jest się zanurzyć w tym, co było, minęło, odwiedzić groby tych, którzy jeszcze wczoraj byli stałym elementem naszej przeszłej teraźniejszości.

Tak prawdę mówiąc, to miałem pisać o tym, że skończyłem już wybór modlitw Korczaka i że w jego zbiorku Sam na sam z Bogiem nie tylko teksty modlitw ujęły mnie swoją głębią treści. Ta książka niewielkich rozmiarów rozpoczyna się pięknym mottem, a kończy jakże osobistą dedykacją.

Motto:

Modlitwy tych, którzy się nie modlą. Duszy szeptane tajemnice, które sobie powierzasz, spiąłem klamrą modlitwy. Wiem, że każdy twór musi z sobą poprzez Boga i z Bogiem przez siebie życiem świat ogromny splatać. Wiem. Pewien jestem — tak mi, Boże, dopomóż.

A teraz…

Dedykacja

Matuś — Ojczulku. Wy mi te modlitwy szybko dyktowali, musiałem je mozolnie z pamięci — wyraz po wyrazie, po literze litera — składać i spisywać. Czasem nie dosłyszałem, często nie rozumiałem, robiłem błędy, pamięć zawodziła, przepuściłem wiele. — Z rzadka poprawialiście — niewiele — tyle, by zrozumialej było dla mnie i dla ludzi.

Nie wiem, czy Waszą mowę do mnie mogę nazwać swoim dla Was nagrobkiem. Dziękuję Wam za życie i za śmierć Waszą, za moje życie i śmierć. Rozeszliśmy się na chwilę, aby się znów spotkać razem.

Matuś — Ojczulku, ze wszystkich skamieniałych tęsknot i bólów Waszych i moich przodków pragnę wznieść wysoką, strzelistą, samotną wieżę dla ludzi. Liczba tych pod ziemią szkieletów, których głosem pod Wasze dyktando przemawiam — jest tylko za ostatnich lat trzysta — aż tysiąc — i dwadzieścia — i cztery. Jak różne nosili imiona.

Dlatego na tym małym nagrobku nie kładnę imienia.

Dziękuję, żeście nauczyli słyszeć szept zmarłych i żywych, dziękuję, że poznam tajemnicę Życia w pięknej godzinie śmierci.

Wasz syn

Tak pisze człowiek wolny, który zna siebie doskonale, zna swoje miejsce na ziemi i wie, że jest tutaj gościem.

Byłem wczoraj w kościele. Nie tylko pośpiech kapłana w odprawianiu mszy pamiętam. Zapamiętałem w tej kapłana gonitwie kilka jego słów. Najciekawsze to te, że pobożni i religijni jesteśmy często na pokaz. Że za zasłoną kultu niewiele mamy świadomości wiary i religii. A później jeszcze powiedział, że religii katolickiej i cała mądrość prysła, bo nie ma takiej religii! 

Dlaczego zatem pomyślałem: A co mi tam, niech tak będzie! Może tak właśnie jest dobrze? 

Nie! Właśnie nie jest dobrze!