Bardziej niż moje

To tytuł ostatniego rozdziału moich wierszy kalekich i nie tylko wierszy.

Teksty formalnie różnią się od poprzednich.

Próżno pytać, dlaczego tak wyszło!

Czasem jest tak, że treść sama narzuca formę! Myślę, że tak właśnie powinno być!

* * *

Wstydzę się na myśl o samym sobie zaledwie sprzed kilku dni albo chwil! Czymże jest życie, jeśli nie mgnieniem czy chwilą?

Wstydzę się siebie idącego chmurnie obok życia w tańcu zawiłym, w zapamiętaniu własnej nieomylności ciężar butelki i golgotę nadmiaru wina niosący dumnie i jakże beznadziejnie!

Pamięć. Dlaczego tęsknoty gorzka chwila dopada mnie zza okna, gdzie szumią obce drzewa? Wszystko staje się obce. W pokoju cienie bliskich proszą o chwilę wspomnień.

Cisza, ta cisza niespokojna, drży ludzkie serce w dusznym ciele, zbyt ciasnym w swojej zmysłowości…

Zaprawdę, mówię wam, Włóczędzy, nie odnajdziecie progu domu… Będziecie mieszkać i żyć wszędzie, i będzie tak, że was nie będzie.

Drzewa, tylko te obce drzewa, kołysać będą nocą pieśń; pieśń o przystani wymarzonej; pieśń o pragnieniu dawnych chwil. Tylko te drzewa, obce drzewa, wciąż szumieć będą wasze sny.

A tamta cisza zapomniana i tamte słowa zapomniane będą wciąż z wami. Będą z wami! Będą, zostaną niezmienione…

Wstydzę się!

Wstydzę się chwil słabości!

Zaprawdę, nie wiem czy powstanę!