Pielgrzymka heretyka [9]

Niebo wczoraj

W piątek 25 maja 2009r. wędrowałem z Raciąża do Płocka.

Po ponad dziewięciu godzinach dreptania i postojów, o godzinie 14⁴³, minąłem znak terenu zabudowanego miasta.

Byłem zadowolony z tempa wędrówki i cieszyłem się, że pozostały czas dnia spędzę na włóczędze po Płocku.

Kiedy przekraczałem Wisłę, napisałem o tym do rodziny i kilku znajomych.

Znalazłem i zainstalowałem się w ośrodku „Olimpia”. Pozostało mi odświeżyć się i ruszyć na włóczęgę po mieście. Po chwili musiałem jednak zmienić plany, gdyż po prysznicu i chwili leżenia, najzwyczajniej w świecie nie mogłem podnieść się z łóżka, a stopy piekły ogniem piekielnym.

Wylewałem łzy słabeusza i byłem na siebie zły, ale ciało zdawało się stawiać ostre warunki.

Dobrą godzinę trwały pertraktacje między ciałem i duchem, jak spędzić resztę dnia. Stanęło na tym, że zwlokę ciało z łóżka, co nieco je rozruszam, następnie znajdę aptekę i kupię jakąś maść na bąble wielkości piłeczki pingpongowej. Później posilę ciało i posiedzę na zewnątrz. Ośrodek, choć położony w samy mieście, ukryty był wśród zieleni niewysokich drzew, co sprawiało wrażenie odosobnienia i ciszy.

Udało się. Po godzinie siedziałem w pobliskim barze szybkiej obsługi i powolutku pochłaniałem kebab z warzywami, a obok spoczywała torebka  zakupionych plastrów.

Cieszyłem się widokiem ludzi i życiem miasta.

Po posiłku postanowiłem opatrzyć stopy i zostać w ośrodku.

Tak zrobiłem. Nie wiem, jakim cudem żaden bąbel jeszcze nie pękł i nie rozlał się. Czułem jednak, że to dobrze, choć ich widok nie zachęcał do dalszej wędrówki.

Nie pamiętam nawet, jak porwał mnie w swoje ramiona sen, brat śmierci!