Pielgrzymka heretyka [7]

Niedzielny wieczór 24 maja 2009 roku spędzam zatem w niewielkim Raciążu.

Nad liczącym ok. 7 tysięcy mieszkańców miasteczkiem zachodzi słońce. Postanawiam powłóczyć się trochę w okolicach rynku.

Szybko przekonuję się, że to jedno z tych miejsc, gdzie nie wolno rzucać się w oczy jako obcy. Z drugiej strony to raczej niemożliwe, gdyż widać jak na dłoni, że swoi znają się doskonale.

Głośne zachowanie kilku grupek swojaków szybko studzi moje turystyczne zapędy i po zrobieniu zakupów oraz okrążeniu rynku chowam się w swoim wynajętym zaciszu.

Jutro zaplanowałem najdłuższy odcinek mojej pielgrzymki. Mam do przejścia około 44 kilometrów. Nie martwię się już odległością, gdyż zauważyłem, że wszystko zależy od nastroju i pogody.

Cieszę się, że wędruję. Od wielu lat nie miałem tyle czasu dla siebie. Modlę się, a pomiędzy modlitwą rozmawiam ze sobą, śpiewam i myślę, myślę, myślę!

Właśnie wymoczyłem nogi. Nie muszę chyba pisać, że z dnia na dzień przybywa bąbli i nogi bolą coraz bardziej. Dziwne, ale żaden bąbel jeszcze nie pękł. Może to i lepiej, bo nie wiadomo, co będzie, jeśli to nastąpi!

Po moczeniu stopy przestały mnie piec, a chodzenie na boso po mieszkaniu sprawia nawet przyjemność.

Na lodówce stoi czarno-biały telewizor. Kiepsko odbiera. Pewnie coś z anteną. Nie szukam przyczyny. Rezygnuję z oglądania.

Rozmyślam o drodze za mną i moich najbliższych.

Umówiłem się z panem Goszczyckim Bogumiłem (właściciel mieszkania), że o godzinie 5³⁰ będę ruszał w drogę. Obiecał, że ktoś pojawi się po klucz.

Jeśli nikogo nie będzie, postanawiam, że zostawię klucz w zamku i zadzwonię do właściciela z informacją, że ruszam w drogę.

Z tak zaplanowaną najbliższą przyszłością kładę się spać!