Oddać siebie

Źródło: Wikipedia

Każdy piszący wiersze, w ogóle każdy piszący, musi stanąć przed decyzją udostępnienia innym tego, co było jego i przyjąć do wiadomości, że to, co napisane, będzie własnością każdego, kto zechce to przeczytać

Autor powinien wiedzieć, że później jest w cieniu odbiorców, bo to właśnie odbiorcy nadają sens jego pisaniu!

* * *

Po co wciąż drążysz

rylcem słów

przepaść rozkoszy…

gubisz myśli,

budzisz się nocą

i chcesz zrozumieć?

Teraz trzeba tylko

przyszyć guziki

zerwane

w zapomnieniu

namiętności

i nie dociekać sensu,

co zbudzi uśpiony ból

niepewności…

zgasić

te wścibskie spojrzenia…

i odkryć w sobie

ciężar ulotnej miłości,

bo nikt

nie potrafi dostrzec,

że to nie płatki kwiatów,

tylko ćwieki,

których jeszcze nie wbiłaś

w drzewo naszej ucieczki.

Ulotność

                               Wierni znają tylko trywialną stronę miłości,

                               niewierni znają jej tragedię...

O. Wilde

Noc dawno zasnęła w czerni,

Oni leżeli bez słowa

stopieni wspomnieniem błękitu,

na zewnątrz zabrakło światła...

Wciąż porażała tęsknota,

dłonie spadały drapieżnie,

gdy bezszelestnie tonęli

w bezkresie obcej pościeli...

W milczeniu Wieczność zakwitła

i Czas się zatrzymał nieśmiały,

tylko zdradzieckie Słońce

krążyło wokół Niewinnych...

Całował powoli jej oddech,

zgubić się pragnął w jej włosach,

Ona więziła dłoń jego,

a Noc wciąż cichutko krwawiła…

Świt rozwiał echo imion,

zostawił słony smak potu

i złudne poranne pragnienia,

że może zobaczą się w tłumie,

że może odnajdą światło

w codziennej ciemności spojrzeń

i oczy rozbłysną radością

dotyku Wieczności,

aż dotrą do Miłości

ścieżkami Niewierności.

* * *

Być może tak bywa

z miłością,

że w klatce uczuć

wciąż za mało miejsca

i zawsze

pojawi się KTOŚ,

KTO furtkę uchyli

niespodzianie

i przestrzeń pokoju

rozmywa nas,

w Nienazwane,

stygnie samotna herbata,

głuchy krzyk

słychać nocą,

pytania się tłuką

o ściany,

które tyle widziały

* * *

Zacząłem pisać wiersz

dla ciebie

i słowa zgubiłem

w chaosie myśli,

wybacz ten nieład,

przytul się mocniej,

niech będzie

bezpiecznie.

Proszę,

nie pędź za mną,

za ulotną chwilą,

tylko stwórz miejsce,

gdzie będę powracał,

cichą nadzieją jest życie

twoje,

swoje wciąż tracę,

zatracam.

Niech twoje dłonie

zawsze czekają

na dotyk

moich dłoni,

zamykaj oczy,

gdy patrzę

w nieznane,

uciekaj daleko,

gdy marzę.

Ty

dom zbudujesz

cichy…

kiedyś

przybędę

znużony walką

z wiatrakami

i ujrzę gwiazdy

spadające z oczu,

słońce zobaczę

w uśmiechu

nad ranem.