Kadzenie!

Nie mam zamiaru przestawać być sobą tylko dlatego, że kilku popaprańców obrzuci mnie publicznie błotem! 

Ja po prostu poczekam, aż tego błota nazbiera się tyle, że samych obrzucających ochlapie i wszystko stanie się jasne!

Nie wiem, jak to jest, kiedy jednostka z jednej strony klepie cię po ramieniu, zapewnia o oddaniu i lojalności, a przy tym knuje zdradę.

Nie wiem, bo tak nie postępuję, a nawet nie myślę.

Tym bardziej czuję się zagubiony, gdy czytam teksty, skierowane niegdyś do mnie:

Drogi Panie…

Nie wyraziłam w dzisiejszej rozmowie tego, co chciałabym powiedzieć, a właściwie życzyć. Mam nadzieję, że to długie przebywanie z samym sobą pozwoli oczyścić umysł i przyniesie zapomnienie różnych niedociągnięć…

(…)

Życzliwi – a jest ich wielu, bo Twoja siła szczerości, bezinteresownej chęci udzielania ludziom pomocy stale przyciąga – będą po prostu trochę się martwić, żeby nic złego się nie stało.

(…)

Wytrwałości na pewno nie zabraknie.

Więc jeszcze raz: budujących refleksji, ukojenia ducha, pięknych widoków, dobrej pogody i przyjaznych ludzi na drodze…

Dzisiaj autor tych słów nienawidzi mnie i swoją nienawiść wyraża jawnie i publicznie.

Dziwię się takiej dwulicowości i trudno mi się odnaleźć w świecie takich ludzi, których przecież nie brakuje wokół nas, zwłaszcza jeśli piastujemy stanowiska publiczne.

Na szczęście mam znajomych, którzy nie kadzą, mówią jasno, co im się w moim postępowaniu nie podoba i dlaczego ewentualnie mnie lubią! Cieszę się, że są!

Nie wiem tylko czy to przypadek, czy jest w tym coś więcej, ale ci moi znajomi nie lubią chodzić do kościoła i stać obok tych, co kadzą innym, klepią ich nieuczciwie po ramieniu i kłamią w żywe oczy. Wolą siedzieć w domu i wierzyć, że kiedyś ten nasz najbliższy świat trochę znormalnieje.

Następnym razem o pielgrzymce heretyka!