Przystanek Samotność!

W dobie pragmatyzmu nie ma miejsca na okazywanie uczuć, a samotność jednostki w tłumie ludzi stała się tematem tabu, którego lepiej unikać i gnać przed siebie na oślep!
Warto?!

* * *

Moja Dziewczynko z zapałkami,

z kroplami deszczu w smutnych oczach,

zmarzniętych dłoni nie potrafię ci ogrzać,

nawet marzeniem sennym.

Ty dobrze wiesz, Dziewczynko,

jak pachnie samotność,

jak pachną kwiaty zimą!

Zawsze myliłem twe łzy

z kroplami rosy.

Zawsze myliłem twój płacz

ze śpiewem ptaków.

Dzisiaj umiem zbudować świat

z pierwszych promieni,

z głuchego krzyku nocą.

Moja Dziewczynko z zapałkami,

z nikłym uśmiechem w smutnych oczach,

naucz mnie, jak pozostać dzieckiem,

naucz mnie, jak dzieckiem pozostać!

Ty dobrze wiesz, Dziewczynko,

jak pachnie samotność,

jak płoną gwiazdy nocą!

Ty dobrze znasz, Dziewczyno,

tę wielką samotność,

wielką samotność

wśród ludzi!

Na odejście

Rozliczeni z dni wczorajszych,

zapatrzeni w nieme jutro,

zamyślamy się głęboko

nad dotykiem naszych dłoni.

Gdzieś za oknem cicha zima,

już gotowa do odejścia.

Jeszcze tylko łyk herbaty,

ciepłe słowa, nieme gesty.

Świat od nowa cię zachwyci,

śmiech rozsieje w twoich oczach.

Będziesz wiatrem uskrzydlona,

kwiat zakwitnie w twoich włosach.

Ze mną to by tak już było:

od zachwytu do zachwytu,

od wersetu do wersetu,

codzienności coraz mniej!

Może już za kilka dni

nie rozpoznałbym cię w tłumie,

nie uświęcił twego ciała

na ołtarzu gwiezdnej nocy.

Łyk herbaty, cieple słowa,

nieme gesty pozostaną.

Pozostanie tamta noc,

która też nie chciała zasnąć...

* * *

Pójdziesz za mną daleko?

Będziesz moją kobietą?

Będziesz szła blisko mnie,

bok przy boku?

Będziesz

kwiaty zrywała,

babie lato goniła,

ja zaśpiewam ci nocą

o gwiazdach.

Przy dymiącej herbacie

wspomnę swą pierwszą miłość.

Ty mi powiesz,

że jesteś zazdrosna!

Potem cicho zanucisz,

że nie trzeba się smucić,

że rozstawać się trzeba

z uśmiechem.

Powiesz: chodźmy daleko!

Będę twoją kobietą!

Będę szła blisko ciebie,

bok przy boku!

Spijesz łzy z moich oczu

swym uśmiechem uroczym,

ja zaśpiewam pieśń

o miłości.

O zachodzie siądziemy

przy urwistym strumieniu

ani słowa nie powiem,

ty zrozumiesz.

Potem cicho zapłaczesz,

że nie wolno inaczej,

jak z uśmiechem się żegnać

o świcie.

Przy dymiącej herbacie

wymienimy spojrzenia

i zapalą się świece naszych oczu.

Ty mnie zechcesz na własność,

ja poskarżę się gwiazdom,

a o świcie rozdzieli nas słońce.