Na odejście...

Pamiętam swoje pierwsze dni w pracy w szkole. Często było tak, że nie zmrużyłem oka przez całą noc, żeby nie zaspać na lekcje. Zawsze jednak, kiedy pojawiałem się z rana w szkole, była tam już pani Maria.

Później odeszła nagle i musiałem napisać dla niej piosenkę!

* * *

Odleciały dni jak bociany,

z jaskółkami lato odeszło,

przyszła jesień...

a my w tej jesieni...

wciąż szukamy

chwil zapomnianych,

tamte dłonie nas nie ogrzeją,

tamte oczy nie patrzą już na nas.

Posypały się płatki z nieba,

mróz zamienił łzy w kryształy,

jesień cicho umiera...

a my żyjemy...

W cichym domu śnimy o lecie,

oglądając zdjęcia, płaczemy,

wiatr nasz smutek rozsiewa po ziemi.

Chcemy dotrwać do wiosny,

rzucić zieleń na drzewa

i popatrzeć na kwiaty...

jak kwitną...

żeby znowu uwierzyć

w trawy wieczne powroty,

że nie przyjdzie rozstać

na zawsze.

Minie lato i jesień,

przejdzie zima i wiosna,

młodość cicho zaszlocha...

w oddali...

Wiem, jak trudno się rozstać,

zamiast żegnaj

powiedzmy: Do zobaczenia!

Może to nas ocali!

Znów odlecą dni jak bociany,

z jaskółkami lata odfruną,

przyjdzie jesień...

a my odejdziemy...

Tylko wiatr – wieczny tułacz

nasze słowa zanuci,

nasze smutki rozsieje po ziemi.