Różaniec naprawiony, w drogę!

Wprawdzie nie udało mi się zrealizować wyjścia do angielskiego kościołka katolickiego, w którym zamierzałem uczestniczyć we Mszy świętej. Mam jednak nadzieję, że jeszcze będzie pu temu okazja, gdy ponownie postawię swoją stopę na ziemi Robin Hooda.

Natomiast pamiętacie, jak pisałem o Różańcu niepotrzebnym nikomu; Różańcu, który został wyrzucony z innymi gratami, jak meble czy inne niepotrzebne przedmioty domowe. Nie wiedziałem, co z Różańcem zrobić. Różne myśli przychodziły mi do głowy, aż w końcu postanowiłem, że Różaniec naprawię. No i naprawiłem.

Jest kompletny. Własnoręcznie dorobiłem jeden paciorek i krzyż. Jasne, że nie jest to przykład roboty precyzyjnej, ale za to mojej i niepowtarzalnej.

Skoro zatem Różaniec gotowy i można go już odmawiać, to chyba nic nie stoi na przeszkodzie, żeby ruszać w drogę i w tej właśnie drodze sprawdzić jego skuteczność.

Żartuję z tą skutecznością. Nie żartuję z drogą. Najwyższy czas wywiewać z tego wątpliwego wyspiarskiego raju, żeby choć przez chwilę odetchnąć polskim piekiełkiem. Powiem Wam szczerze, że chyba lepsze to polskie piekiełko, niż raj na emigracji wcale nie taki rajski!

Tak sobie przy tym myślę, że to dziwnie brzmi, gdy piszę, ruszam w drogę, bo cały czas w niej jestem. Nieraz już o tym pisałem, że Wędrowcem jestem i tylko tam, gdzie muszę przez chwilę pomieszkuję.

Ale też Wam się przyznam, że ta właśnie droga, która teraz przede mną, a zwłaszcza jej cel, czyli moi najbliżsi to coś wspaniałego. Każdy musi to przeżyć, żeby wiedzieć, jakie to wspaniałe uczucie!

Zatem, w drogę, a później znów i znów w kolejną… Tak aż do cichej przystani różnie przez ludzi zwanej!

Trzymajcie się, Wędrowcy!

A, i jeszcze do tych, co wierzą podobnie jak ja:

Nie zapomnijcie Różańca!

Na pewno nie zaszkodzi!