Moje sprawy z przeszłości

Kiedy ja to pisałem?

Nie mam zielonego pojęcia.

Dzisiaj jednak widzę, że całkiem dobrze zrobiłem, robiąc to, co zrobiłem!

***

Wyrzuciłem, porwałem, zamazałem, pociąłem, a później jeszcze spaliłem wszystkie szpargały związane z moimi sprawami karnymi.

To już przeszłość. Umarło! Jeszcze się tylko przymierzam do kilku pozwów cywilnych.

Zatem smród jeszcze będzie, ale nie w moją stronę…

Akty oskarżenia, wezwania, apelacje… wszystko szybciutko spłonęło w objęciach małego płomienia.

I teraz czas mi ruszać na swoją krucjatę!

Nie tylko na tym blogu usłyszycie o mnie.

A bohaterów z bloga, niekoniecznie uśmiechniętych, zobaczymy w sytuacjach, których mnie życzyli.

Teraz jeszcze oddycham zupełnie wolnym powietrzem.

Spotykam znajomych.

Rozmawiam z tymi, z którymi mam ochotę na rozmowę.

Śmieję się.

Tak bardzo lubię się śmiać i tak bardzo nie lubię tych, co mi tej przyjemności dość dużo w przeszłości ujęli!

Myślę sobie z uśmiechem: MOGĄ MI TERAZ NASKOCZYĆ!!!

***

Dzisiaj jestem rzeczywiście wolnym człowiekiem.

Odpuściłem sobie pozwy cywilne.

Nie chciałem grzebać w tym gównie, ale nie chciałem też oglądać tych gęb (mówiąc za Gombrowiczem), które na samo wspomnienie smutkiem mnie napawają!

Mogą mi naskoczyć!

To oczywista prawda. I tą prawdą się cieszę!

Wy też miejcie w du… wszystkich tych, co Wam brużdżą.

Niech się sami taplają w swoim śmierdzącym tworzywie!