Możecie mnie pocałować!

To tekst nawiązujący do Nie zwariowałem.

Każda porażka jest w istocie sukcesem! Trzeba tylko się podnieść i poskładać do kupy!

Wspominałem już o tym, że już, że niejeden z moich rodaków przebywających w Anglii myślał, że jeśli w jakikolwiek sposób przyczynił się do spowodowania tego, aby stracił tę czy inną pracę, ukarze mnie w ten sposób albo mi ostro dokuczy. Z reguły idzie o to, że jestem, jaki jestem i nie mam żadnego zamiaru takim być przestawać. Nie pocieszę też tych, co chcieli mi dokopać, ponieważ w istocie pomogli mi dojść trochę dalej.

A mianowicie.

Jasne, że po każdej informacji – już nie potrzebujemy cię w pracy – człowiek dostaje czymś ciężkim w głowę. Na pierwszy rzut idzie wtedy rozpamiętywanie, czym i komu podpadłem, że mnie już wykopsali. Nawet jeśli udaje mi się poskładać to rozpamiętywanie w sensowną całość, to mówię sobie jasno, że to są domysły.

Następnie głośno mówię do tych swoich domysłów – możecie mnie pocałować! I zaczynam działać – telefony, notatki, spis instytucji, do których musze dotrzeć. Później to już wędrówka po agencjach pośrednictwa pracy i miejscach, które wskazali znajomi, że tam może się udać. Ponieważ w takich chwilach mam więcej wolnego czasu, to i moja łamana angielszczyzna troszkę się wygładza. Po prostu więcej się uczę.

I co się okazuje?

Ewentualnie dzięki tym, co mnie ukarać chcieli, co mi chcieli dokopać, trafiam do kolejnej roboty i to ciągle lepszej od tej poprzedniej.

Po drodze natomiast przestałem się bać mówić swoim biednym angielskim i przy pomocy rąk, przy pomocy nóg sam rozmawiam z pracownikami agencji pośrednictwa pracy albo pracownikami Job Centre.

Ostatnio podczas takiej wędrówki poczułem wielką radość, że znalazłem się w takiej parszywej sytuacji. Z jednym ze znajomych zrobiliśmy rundę po agencjach pośrednictwa pracy, gdzie udowodniłem sobie, że mogę zapytać o to, o co zapytać chciałem; że rozumiem odpowiedzi, że mogę się dowiedzieć tego, czego dowiedzieć się chciałem.

I wyszło z tego to, że jestem w nowej pracy, której bym nie zamienił na żadną z poprzednich.

Dlaczego?

Powodów jest wiele, ale jeden wymienię. W nowej pracy zapytałem przełożonego czy podczas wykonywania powierzonego mi zadania mogę mieć słuchawkę w uchu i uczyć się przy okazji języka angielskiego.

Co usłyszałem w odpowiedzi?

No problem!

Jak było do tej pory?

Nawet gdy pracowałem przez kilka godzin sam i wykonywałem czysto mechaniczne czynności, nie wolno mi było słuchać ani muzyki, ani tym bardziej się uczyć przy okazji.

Dlaczego?

Bo NIE!

Takie NIE, bo NIE!

Czyli najgłupsze w świecie NIE, jakie człowiek myślący może sobie wyobrazić.

A tutaj?

No problem!

Zatkało mnie zupełnie!

Ale pozytywnie!

Atmosfera w nowej pracy jest naturalna. Nikt się nikogo nie czepia. Każdy robi swoje.

A ludzie?

Ludzie są różni, jak wszędzie. Ale nie dostrzegam u nich tego napięcia i strachu, które widziałem wcześniej, gdy pracowałem gdzie indziej.

Jestem zadowolony!

Zatem naprawdę się cieszę, że na emigracji mam okazję przezywać naprawdę trudne chwile. To nic ciekawego, ale w takich chwilach uczę się ciągle nowego, poznaję lepiej siebie, ludzi wokół i świat wokół mnie też lepiej poznaję. Takie chwile sprawiają, że podejmuję decyzje i działam.

Trudne chwile są sprawdzianem nie tylko dla mnie, ale też i tych, których tu znam, z którymi często przebywam.

Dlatego jeszcze raz: Każda porażka jest w istocie sukcesem! Trzeba się tylko podnieść i zebrać do kupy!

Dlatego będę to ciągle i ciągle powtarzał – nie bójmy się upadków, porażek, niepowodzeń, potknięć, a nawet rozpaczy. To taki życia ogień, w którym nas los hartuje. Możemy w tym ogniu spłonąć lub przejść przez ten ogień wzmocnieni.

Jeżeli ja to mogę, to każdy może to zrobić! 

I tak chcę myśleć o wszystkich, którzy te słowa czytają.

Trzymajcie się błądzący i pogrążeni w rozpaczy!