Barany od podręczników dla dzieci...

Nie wiem, jak inni rodzice, ale ja podczas przeglądania podręczników mojego trzecioklasisty natrafiam na tyle niedociągnięć czy po prostu błędów, że włosy stają mi dęba, a do głowy przychodzi tylko jedna myśl – podręczniki dla naszych dzieci piszą w dużej mierze barany bez wyobraźni i podstawowej wiedzy o komunikacji.

 Tylko dwa przykłady na to, co powyżej.

I pierwszy przykład.

Z tego przykładu wynika, że nauczyciel w szkole ma uczyć nasze dzieci potocznej formy języka ojczystego. O poprawnej polszczyźnie dzieci mogą zapomnieć, bo co jak jest naprawdę poprawnie: warszawiak czy warszawianin, wrocławiak czy wrocławianin, poznaniak czy poznanianin…?

Nie tylko ręce opadają i nogi się uginają, ale i nóż się w kieszeni otwiera!

Przecież podręcznik szkolny przechodzi pewną drogę selekcji i sprawdzania, zanim trafi do szkoły. Piszą go fachowcy, sprawdzają fachowcy, a później jeszcze fachowcy z ministerstwa puszczają to w obieg.

Ja stwierdzam, że gówno czytają i gówno sprawdzają, bo w innym przypadku gówna by nie puścili.

Wynika z tego jedno, to stado baranów nastawionych na jedno – zysk, zysk i jeszcze raz zysk!

I drugi przykład na to, że podręczniki barany piszą i już.

Zawsze wiedziałem, że na szczycie pokarmowego łańcucha na tej ziemi świętej stoi człowiek przez Boga i Naturę namaszczony, choć zawsze twierdziłem, że robaki zajmujące się naszym ciałem po… stoją wyżej od nas.

Mniejsza o moje skromne przemyślenia!

Tak jest świat skonstruowany, że jeśli wypisujemy kolejne ogniwa łańcucha pokarmowego, to po lewej stawiamy tego, który zjada, a po prawej wpisujemy zjadanego.

Okazuje się, że to wcale nie takie oczywiste, a łańcuch pokarmowy to dla trzecioklasisty kolejność od prawej do lewej.

A matematyka!

W matematyce roi się od poleceń dwuznacznych, w których nawet dorosły nie wie, o co chodzi i co trzeba najpierw.

Niech nikt mi przy tym nie wmawia, że jako polonista jestem z matematyki tępy, bo piszę o poleceniach i wiem, o czym piszę.

Pod dość szczegółowej analizie podręczników mojego trzecioklasisty potwierdzam fakt niezbity, że dzieci rodzą się mądre, wspaniałe, wrażliwe, sprawiedliwe, uczciwe…, a potem, niestety, muszą iść do szkoły!