Powtórka z lektury

Miało być o wodzu naszego pięknego kraju i jego kolejnej wtopie w publicznym wystąpieniu, a będzie powtórka z języka polskiego. A dokładniej to powtórka z literatury polskiej. 

Wybrałem fragmenty kilku utworów wieszcza. Tego, którego nazwano w sieci hazardzistą. A wszystko dlatego, że inwestował na giełdzie. Nie wiem czy to hazard. Tak jednak napisano. Chodzi o Słowackiego, który w swoim Hymnie… wołał:

(…)

Lecz zaklinam - niech żywi nie tracą nadziei 

I przed narodem niosą oświaty kaganiec; 

A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei 

Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec

(…)

Niech przyjaciele moi siądą przy pucharze

I zapiją mój pogrzeb – oraz własną biedę:

Jeżeli będę duchem, to się im pokażę,

Jeśli Bóg uwolni od męki – nie przyjdę…

(…)

Jednak zostanie po mnie ta siła fatalna,

Co mnie żywemu na nic… tylko czoło zdobi,

Lecz po śmierci was będzie gniotła niewidzialna,

Aż was, zjadacze chleba – w aniołów przerobi.

A teraz fragmencik poematu Samuel Zborowski:

Książę, każ nam przynieść wina.

Noc długa… (ba, i straszna). Niech Książę zaczyna

Oswajać się z tą myślą… że liść z drzewa leci

I bez ojców na ziemi muszą zostać dzieci.

No i jeszcze Beniowski. Oczywiście fragment:

Chodzi mi o to, aby język giętki

Powiedział wszystko, co pomyśli głowa.

A czasem był jak piorun jasny, prędki,

A czasem smutny jako pieśń stepowa,

A czasem jako skarga Nimfy miętki,

A czasem piękny jak Aniołów mowa…

Aby przeleciał wszystko ducha skrzydłem.

Strofa być winna taktem, nie wędzidłem.

No i może jeszcze to, czyli Poema Piasta Dantyszka herbu Leliwa o piekle:

(…)

Biada! kto moją ojczyznę zasmętni!

Bo nim łza po mnie – to wprzód krew popłynie.

(…)

Nie patrz ty na mnie, gdy ja w smutek wpadam,

Bo wtenczas nie wiem, co się ze mną robi,

I cały we łzach utonąwszy gadam.

Lecz gdy mnie stara wesołość ozdobi,

Wtenczas mi śmiało możesz patrzeć w oczy.

Śmiejmy się! ej ha! aż serce podskoczy!

Śmiejmy się! jako woda zwierciadlana!

Śmiejmy się! – pozwól, że zajrzę do dzbana.

(…)

Twarz polska nie ma obłudnej skorupy,

Niechaj w nią patrzą jak w zwierciadło trupy.

(…)

Albowiem szlachcic żywy – to osoba –

A król umarły jest to rzecz nicości,

Troszkę robaków: pfu, i trochę kości.

(…)

Polak prawdziwy, kiedy się upije,

Wspomni ojczyznę i płaczem zawyje,

Potem jak ludzie w zmysłach nieprzytomnie,

Śmieje się głośno, gdy o niej zapomni.

(…)

Prawda, że pięknie pisał? I jakie to polskie!

Lepiej nic nie mówić! Wystarczy przeczytać!

I wiem dobrze, że już to pisałem, może nie wszystko, ale część na pewno.

Dobranoc, Wędrowcy w sieci. Niech Wam dobre wiatry wieją.

A o wodzu Polski napiszę pewnie jutro.